แม่มด

เพราะความตายอยู่นอกแผนการ
นั่นอาจเป็นผลให้ 'ท่าน' พาแม่วรรณกลับมา
หนึ่งวันใหม่ ในร่างใหม่ กับโอกาสสุดท้าย แห่งใจจงรัก
เมื่อนั้น 'แม่มด' อาจไม่กลัวเท่า 'คนล่า'
และบางครา คนล่าก็อาจกลายเป็นแม่มดเสียเอง!

. . . . . . . . .

เราตายแล้ว แม่วรรณบอกตัวเอง ถึงกระนั้นก็ยังเบิกตางงงวย

เพราะความตายในความคิดแกน่าจะเป็นการสิ้นสุด อย่างน้อยก็สิ้นสุดความเป็นไปในรูปและรอยนี้ แต่ตอนนี้แกยังรู้ รู้สึก หาได้ข้ามผ่านสู่การอุบัติใหม่เฉกเคยได้ยินมา จะแปลกไปก็เพียงความรู้สึกเบาตัวลง ราวกับร่างโปร่งบาง ราวกับว่าความทรงจำบางส่วนถูกชะล้างไป…

ระหว่างที่กำลังมะงุมมะงาหราในสายหมอกดำ หญิงวัยต้นหกสิบสะดุ้งน้อย ๆ เพราะเสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ไกล

“ด่าผมมาสิ ด่ามาเลย!”

เสียงนั้นคุ้นหู เป็นเสียงของชายวัยกลางคน ปลายเสียงห้วนสั้นอย่างผู้ทะนงในอำนาจ

“พวกเธอมันฉลาดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำอะไรไม่เคยถูกใจกันเลยสิวะ!”

“ท่านประหยัด!”