ชะตารักอ๋องความจำเสื่อม

เมื่อนางถูกสั่งให้มาคอยดูแลบุรุษที่ถูกลอบสังหารจนความทรงจำเลือนหายไป
ความใกล้ชิดก่อความเสน่หาให้เกิดขึ้น
ทั้งที่นาง... จะต้องป็นอนุภรรยาของผู้มีพระคุณ!
...
"ตำรากามสูตรที่เจ้าศึกษาสู้การปฏิบัติที่แท้จริงไม่ได้ ดูจากการจูบ เจ้าคงประสบการณ์อ่อนด้อยนัก แต่ริอาจริลอง"
"นี่...นี่ท่านเซียนเข้าไปที่เรือนนอนของข้าหรือ"
เป้ยหลินตาโตอย่างตกใจ เขาไปเห็นตำรากามสูตรได้อย่างไรกัน
"ข้าหิวน้ำ เรียกหาเจ้าเจ้าไม่มาจึงไปตาม และเห็นมากกว่าตำรากามสูตรด้วยซ้ำไป"
เขาเอ่ยตอบนิ่งๆ หากแต่อีกฝ่ายกลับหน้าแดงซ่านเมื่อนึกได้ว่าในช่วงเวลานั้นนางทำอะไรอยู่
"ข้าชักอยากจะค้นหาแล้วสิ ว่าเจ้าเป็นสตรีอย่างไรกันแน่ เจนจัดในเรื่องอย่างว่าหรือแค่อยากหาประสบการณ์ อยากริลอง"
"ขะ...ข้าเพียงอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัว"
ความอับอายทำให้ไม่อาจอยู่สู้หน้าได้ เป้ยหลินหมุนตัวจะออกไป หากแต่เอวคอดของนางกลับถูกแขนแกร่งของเขาเกี่ยวรั้งเอาไว้
"รู้เห็นให้หมด เป้ยหลิน แล้วเจ้าจะรู้ว่าเหตุใดเรื่องนี้มันถึงทำให้บุรุษสตรีต่างเรียกกันว่าความสุข"
เขาเอ่ยท้าทาย ใจอยากที่จะกระทำมากกว่าการจูบ นางดูจะไม่เหมือนสตรีที่เขาเคยร่วมหลับนอนด้วย ในเมื่อเขาห่างจากเรื่องนี้มานาน และนางเองก็ต้องการ ต่างก็ได้ประโยชน์กันทั้งคู่
"ท่านเซียน..."
เป้ยหลินเสียงแผ่ว รับรู้ได้ถึงมือหนาที่กำลังลูบไล้ไปตามสะโพกผายของตน นางอยากจะปฏิเสธเพราะกลัวและหวาดหวั่น แต่อีกใจกลับอยากริลองและตื่นเต้นจนบอกไม่ถูก
"ท่านไม่สบายและบาดเจ็บอยู่ นอนพักเถิดเจ้าค่ะ"
นางเอ่ยตอบเสียงสั่นในขณะที่มือของเขาเริ่มไล้ขึ้นมาตามแขนและหยุดอยู่ที่ปมของชุด
"บาดแผลเหล่านี้เล็กน้อยสำหรับข้า ข้ามีความอดทนมากกว่าที่เจ้าคิด ข้าจะสัมผัสเจ้า หากเมื่อใดที่เจ้าเอ่ยปากปฏิเสธ ข้าจะหยุด"
เอ่ยจบ มือหนาจัดการกระตุกปมชุด เป้ยหลินใจหายวาบเมื่อเรือนร่างตนเองถูกเผยต่อหน้าต่อตาบุรุษ