ขวัญหทัย

“พ่อ...พ่อเสียใจที่จะบอกนกว่า เรา...เรากำลังไม่มีสิ่งใดเหลือ...พ่อพยายามอย่างที่สุดจะกอบกู้ฐานะของเราให้กลับคืนมา แต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งแน่นแทนที่จะหลุด...”
“พ่อ...”
“เรากำลังถูกเขาฟ้องล้มละลาย เมื่อพ่อตาย มรดกที่พ่อมีให้นกก็คือความหายนะ”
“ไม่ค่ะ พ่อยังไม่ตาย พ่อจะต้องอยู่กับนก เราจะต้องช่วยกันกู้ฐานะของเราให้กลับคืนมา”
“นก...นกไม่เสียใจหรอกหรือลูก”

อา...เสียใจน่ะหรือ ทำไมจะไม่เสียใจ เธอทั้งเสียใจและตกใจอย่างมากมาย แต่เธอจะแสดงให้ ‘พ่อ’ รู้ไม่ได้เพราะมันจะทำให้อาการของท่านทรุดลงยิ่งขึ้น

“นกไม่เสียใจหรอกค่ะ เพราะสมบัติเป็นเพียงของนอกกาย เมื่อเรายังมีชีวิตอยู่เราย่อมสามารถหามันกลับคืนมาได้ พ่อเคยสอนนกว่า ชีวิตของคนเราไม่ใช่จะราบเรียบและโรยด้วยดอกกุหลาบเสมอไป บางครั้งมันเต็มไปด้วยขวากหนาม นกยังจำได้ค่ะ”
“นกไม่อายใครหรือลูกที่เป็นลูกคนล้มละลาย”
“ทำไมนกจะต้องอายคะพ่อ พลาดพลั้งไปก็เพราะการค้า เราไม่ได้ไปโกงใครจะได้อับอาย”
“พ่อเคยได้สัญญากับแม่ของนก ก่อนที่แม่เขาจะตายว่า พ่อจะไม่ยอมให้นกลำบาก...”
“ชีวิตต้องมีทั้งสุขและทุกข์ซีคะพ่อ จึงจะเป็น ‘ชีวิต’ ที่สมบูรณ์”
“เรา...เราจะมีสิทธิ์อยู่ในบ้านนี้อีกเพียงเดือนเดียวเท่านั้น นกรู้หรือยังลูก”