เจ้าสาวของพ่อเลี้ยง

“ทบต้นทบดอกกันมาเสียขนาดนี้ ไม่ได้หวังให้ลูกชายฉันรับผิดชอบอะไรเด็กคนนั้นหรอกนะ”
----------------------------------------------------------------

“ต่อไปนี้ไม่ต้องล็อคห้องนะ ฉันจะไปนอนด้วยทุกคืน...ได้ไหม” ช่วงบ่ายกว่าๆ เขาส่งข้อความมาหา
“เข้ามาตั้งกี่คืนแล้วก็ไม่เคยขอนี่คะ” พิมพ์ตอบกลับไปเองก็เขินเอง นึกอะไรมาขอ ทั้งที่ทุกครั้งก็บุกเข้ามาเองตลอด
----------------------------------------------------------------

“คนหื่น ต้องให้อินยอมคุณแค่ไหนถึงจะพอใจ” หญิงสาวตัดพ้อทั้งน้ำตา
“ไม่มีจุดพอใจ มีแต่อยากได้อีก” คนหน้ามึนก็ช่างตอบออกมาได้นะ
“เลว ใจคอกะจะไม่ให้อินมีชีวิตเป็นของตัวเองเลยหรือคะ”
“ชีวิตเป็นของอิน แต่ตัวอินเป็นของฉัน พ่อเธอยกลูกสาวคนสวยคนนี้ให้ฉันแล้ว...จำไม่ได้งั้นหรือ” เขาก้มลงจูบแก้มนวลที่เปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำตา เธอยังอยู่ในอาการโกรธ แต่เชื่อเถอะว่าพ่อเลี้ยงธาดาปราบได้
“อยู่ที่นี่ไม่ต้องลงไปทำงานหนักอะไรแล้วรู้ไหม ถ้าอยากทำก็ทำแค่ที่ห้องฉันก็พอ” ตอนนั้นเขาแค่โกรธที่อินติดต่อกลับไอศูรย์ แต่ตอนนี้เขาไม่คิดแบบนั้นแล้ว จะยังไงเขาก็ขาดเธอไม่ได้ พอมาคิดๆ ดูแล้วเรื่องอะไรที่เขาจะต้องเสียเธอไปเพราะคนอื่น
พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม โดยที่อินทิราก็ไม่รู้ว่าอารมณ์ไหน ในเมื่อเขาเป็นคนส่งเธอเข้ามาในดงเสือดงจระเข้นี้เอง
“เข้าใจไหม ฉันจะไปกำชับคุณแม่ว่าห้ามให้อินทำงาน อยู่บ้านนี้อินดูแลฉันก็พอ”
“อินอยากทำงานเอาเงินส่งให้ที่บ้าน”
“อยากได้เท่าไหร่บอกฉันสิ...จะไปทำงานให้เหนื่อยเปล่าๆ ทำไม”
“เพื่อให้อินเป็นหนี้พ่อเลี้ยงอย่างไม่จบไม่สิ้นแบบนั้นหรือคะ” เขาก็ยังหวังกับเธอในเรื่องเดิมๆ คนเลวพ่อเลี้ยงธาดาจับร่างน้อยหมุนกลับมาหาตัว
“อินเป็นเมียฉันแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ต้องเป็นไปตลอดเข้าใจไหม”