มาเฟีย...ขอความรัก

"เธอเคยรักพี่บ้างไหม? นลิน"

"ฉันไม่เคยรักคุณ จะชาตินี้หรือชาติไหน...ฉันก็ไม่มีวันรักคุณ!"

นลินตอบอย่างไม่ลังเล ยิ่งเธอนึกถึงภาพทั้งคู่ที่ยืนกอดกันเธอก็ยิ่งแน่ใจ แน่ใจว่าเขาจะไม่มีวันรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ...แน่นอน

"...งะ งั้นความรู้สึกดีๆ ล่ะ เธอ...เคยมีให้พี่บ้างรึเปล่า?"

"ไม่มี!!!...ความรู้สึกฉันที่มีให้คุณก็มีแต่คำว่า เกลียด เกลียดๆๆ ได้ยินไหมคุณเขมจิรา ฉันเกลียดคุณ!!!"

เขมจิราพยักหน้ารับ พยายามอดกลั้นไม่ให้เสียงสะอึ้นไห้แห่งความเสียใจมันออกมา ก้มหน้าจนน้ำตามันร่วงลงสู่พื้นเสียงดัง คงถึงเวลาแล้วสินะที่เขาต้องปล่อยเธอไปสักที เขาเหนื่อยเหลือเกิน

"ขะ เข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับคำตอบ ฉันก็แค่อยากจะฟังจากปากของเธอ ก่อนที่ฉัน...จะปล่อยเธอไป"

เขมจิราพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ก้มหน้าอีกครั้งยอมรับในคำตอบของอีกฝ่าย สรรพนามที่เปลี่ยนไปยังไม่ทำให้คนฟังใจหายเท่ากับประโยคสุดท้ายที่เขาพูด เขากำลังจะปล่อยเธอ

"ก็ดี๊!!! ...ฉันก็อยากจะเป็นอิสระจากคุณเต็มที อยู่กับคุณฉันก็มีแต่ความเกลียด เกลียดจนอยากให้คุณไปตายพ้นๆหน้า!"

"...ถ้าฉันตายจริงๆเธอคงจะดีใจมากสินะ งั้น...ฉันจะพยายามตายเพื่อเธอก็แล้วกันนะ...นลิน"