พี่เป็นผัวหนูแล้วนะ!

"พี่รักมันถึงกับต้องปกป้องมันไม่เป็นไรในสายตาพี่ พี่ก็ไม่เคยรักหนูอยู่แล้ว ฮึก! แต่พี่ตบหนูทั้งๆที่หนูกำลังตั้งท้องลูกของของพี่ได้ยังไง! พี่ทำได้ยังไง?!!!!" ร่างบางตวาดเสียงดังลั่น รดาที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับนิ่งไป ทำอะไรไม่ถูก

"เหอะ! เธอพูดว่าอะไรนะ ท้อง! เธอท้องลูกของฉันงั้นเหรอ หึ ฉันเชื่อเธอเลยจริงๆ นะอัญชิสา ว่าเรื่องต่ำๆแบบนี้เธอยังโกหกเพื่อมาหลอกฉันได้!" นัยน์ตาคมเกลียดชังบีบต้นแขนร่างบางจนเป็นรอย เขาเริ่มจะทนไม่ไหวให้กับคำพูดของอีกคนเต็มทน

"หนูไม่ได้โกหก วันนี้หนูไปตรวจที่โรงพยาบาลมา ตอนนี้เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะคะ ลูกของเรา" ร่างบางกล่าวอย่างใจเย็น

"ลูกของเรางั้นเหรอ? ถ้าเธอท้องจริงๆแล้วมั่นใจได้แค่ไหนว่าไอ้เด็กมารหัวขนในท้องเธอมันคือลูกของฉัน ไม่ใช่ลูกของ ไอ้เวรนั่น อย่ามาหลอกฉันให้ยาก เพราะต่อไปนี้ฉันไม่เชื่อผู้หญิงอย่างเธออีกแล้ว ไม่มีวัน!!"

พลั่ก!

ตุบ!!

"โอ้ย!" ร่างบางปลิวไปตามแรงผลักของคนตัวสูง เธอล้มลงก้นกระแทกพื้นอย่างรุนแรง พร้อมความจุกและความเจ็บปวดจนต้องกุมหน้าท้องเอาไว้ ร่างสูงหัวเราะมองการกระทำนั้น และคิดว่าร่างบางแสดงบทนี้ได้อย่างยอดเยี่ยม ก่อนเดินเข้าไปพยุงร่างรดาอย่างทะนุถนอม แล้วเดินออกไปจากห้องนี้อย่างไร้หัวใจ...เขาไม่หันกลับมามองร่างบางอีก แค่เสี้ยวของหางตาก็ไม่มี

"อ่...ฮึก ล..ลูก"

ร่างบางที่นั่งจมปรักอยู่ตำแหน่งเดิมอุทานเสียงสั่น เลือดแดงกล่ำค่อยๆไหลซึมออกมาจนเลอะกระโปรงและช่วงขาของเธอเต็มไปหมด

"ฮึก พี่กลับมาช่วย ฮือออ ช่วยลูก ลูกของเราก่อน ฮื้ออๆ"