ข้าตายไปแล้วปล่อยข้าไปเถอะ!

ข้า หวงจื่อหรง ข้าเป็นนักพรต ชาวบ้านที่พบเห็นมักเรียกข้าว่าท่านเซียนเพราะข้าลงมาจากเขาไท่โหลว บนยอดเขามีสำนักเซียนที่คล้ายร้างมิร้างแหล่นามเว่ยโหลวตั้งโงนเงนอยู่ เจ้าสำนักป้ายกู่ฉีเป็นอาจารย์ของข้า เขาช่วยชีวิตข้าครั้งยังเด็กขณะปีศาจเข้ามาทำลายหมู่บ้าน พ่อแม่ข้าตายหมด บ้านข้าไม่มีเหลือ ข้าจึงตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะเดินรอยตามเขา บำเพ็ญเพียรทั้งปีทั้งชาติไม่ลงจากเขาตลอดชีวิต

ทว่าวันหนึ่งขณะที่ข้ากำลังปิดด่านฝึกวิชา ชาวบ้านที่ตีนเขาก็วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาขอร้องให้อาจารย์ข้าช่วยลงไปปราบปีศาจ อาจารย์ข้าแม้จะดูคล้ายสตรีวัยไม่เกินสี่สิบแต่จริงๆ เขาแก่มากแล้ว ข้าก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาอายุเท่าไหร่เพราะตั้งแต่ขึ้นเขามา ตอนนั้นข้าเพิ่งเจ็ดขวบอาจารย์ข้าก็หน้าตาเช่นนี้ ไม่เห็นจะแก่ขึ้นเลยสักนิด แต่ถึงข้าจะไม่รู้อายุที่แน่ชัดของเขา อย่างไรปีนี้ข้าก็ยี่สิบสองย่างยี่สิบสามแล้วจึงอาสาลงไปแทน

อาจารย์กล่าวกับข้าว่า ‘แม้เจ้าจะอยู่ลำดับก่อนสวรรค์ขั้นกลาง แต่เจ้าก็ด้อยประสบการณ์ จิตใจก็ดั่งธารารินไหล ไยจะรับมือกับมารปีศาจได้’

ข้าตอบอาจารย์ว่า ‘ถึงคราต้องตายก็ต้องตาย สรรพสัตว์ในโลกล้วนเป็นเช่นนี้ หากลงเขาไปครานี้ถึงแก่ความตาย เช่นนั้นข้าก็ไม่เสียดายชีวิตแล้วเพราะถือว่าได้ตอบแทนบุญคุณอาจารย์’

อาจารย์ไม่กล่าวอันใดกับข้าอีก เพียงยิ้มอ่อน ลูบหัว แล้วลงอาคมในกระบี่ให้ข้า ซ้ำยังใจดีให้เงินข้ามาถุงหนึ่ง เขย่าฟังเสียงดังกุ๊งกิ๊งท่าจะเยอะอยู่ หรือไม่อาจารย์ก็คงรู้ว่าปราบปีศาจครานี้ไม่ใช่เรื่องตึงมืออันใด ข้าคงไปไม่นาน

ยามข้าลงเขาตามชาวบ้านพวกนั้นไปกำลังใจข้ายังดีอยู่เพราะหันหลังไปมองทุกสามก้าวอาจารย์ยังคงยืนส่งข้าอยู่บนยอดเขา แต่ว่าเรื่องที่ข้ากล่าวกับอาจารย์นั้นข้าก็แค่พูดไปตามน้ำเพราะอยากให้อาจารย์ซาบซึ้ง แต่ไม่คิดว่าข้าจะมีวิชา ‘พูดอย่างไรได้อย่างนั้น’ เสียนี่

ใช่... ข้าตายจริงๆ มิหนำซ้ำยังตายแล้วตายอีก ตายซ้ำๆ อยู่นั่นเพราะหลงเชื่อสตรีนางหนึ่งที่มายืนยิ้มรับดวงวิญญาณของข้าพลางชี้มือบอกทางให้เดินเข้าไปในป่าไผ่ซึ่งข้าก็นึกว่าเป็นหนทางไปสู่ยมโลก

เอาล่ะ กลับมาหนที่ห้าครานี้ข้ารู้แล้วว่าข้าไม่ควรลงเขา! อาจารย์ข้าจะแก่สักเท่าใดเขาก็อยู่ลำดับหลังสวรรค์ขั้นปลายแทบจะเหินหาวแล้ว! มารปีศาจตนใดจะฆ่าเขาได้!

เอ๋? แล้วไยหนนี้ไม่ส่งข้ากลับไปบนยอดเขาเช่นครั้งก่อนๆ เล่า? นี่มันหอน้ำชาที่ข้าพักดื่มก่อนจะไปปราบมารตนนั้นไม่ใช่เหร๊อะ!

ข้าตายไปแล้วก็ปล่อยข้าไปเถอะ!