นางเล็กเล็ก

โครงพระพักตร์เฉี่ยวคมเนียนขาวละเอียดแลพระนาสิกโด่งรับกันอย่างไร้ข้อตำหนิผนวกกับสายพระเนตรแสนฉกาจนิ่งร้ายแห่งองค์หมิงเทียนฝูเยว่นั้นกำลังอยู่ตรงหน้าเจ้าร่างบอบบางเล็ก แลเพลานี้พระองค์ทรงหรี่พระเนตรพิศอาหารสำหรับต้อนรับแขกในพระราชพิธีคราวันพรุ่งมาถึงในมือน้อยๆของนางด้วยท่าทีเย็นชาก่อนจะก้าวพระบาทเข้าหาด้วยท่าทีของพญามังกรต้อนเหยื่ออันโอชะ

"อะ ฮื้อ!" สาลี่น้อยร้องขึ้นด้วยสะโพกกลมกลึงของตนนั้นมีอันต้องปะทะแนบเข้ากับราวทางเดินแสนงาม

องค์ฮ่องเต้ใช้ลำแขนแกร่งขนาบร่างอรชรเล็กบางกับราวทางเดินแลความสูงสง่าของพระองค์นั้นคร่อมนางเอาไว้เสียจนมิด ฟากเยิ่นหยวนอาวุโสขันทีแลอู้เยี่ยนซูแม่บ้านหลวงแห่งพระตำหนักไท่หยางได้แต่ชะเง้อคอมองอยู่ห่างๆอย่างห่วงใยเจ้าคนรั้น

"ฝะ ฝ่าบาททรงถอยห่างไป ไปอีกนิดได้รึไม่เพคะ" สาลี่น้อยก้มดวงหน้ากราบทูลแลใช้ปลายนิ้วชี้ด้านซ้ายจิ้มเข้าที่แผงพระทรวงแสนกว้างกำยำขององค์หมิงเทียนฝูเยว่ทีสองที

"นี่เจ้า..บังอาจเหยียบเท้าข้าแลกล้าขโมยซาละเปาห้องเครื่องหลวงไม่พอ..ยังอาจหาญใช้นิ้วดื้อๆมาจิ้มอกข้าอีกเช่นนั้นรึ.." องค์ฮ่องเต้รูปงามโน้มพระพักตร์อันสามารถละลายหัวใจดวงน้อยๆของนางลงมาประชิดกับปลายจมูกโด่งเล็กเชิดรั้นของเจ้าคนก้มหน้างุดพร้อมตรัสถามด้วยพระสุระเสียงทุ้มเย็นยะเยือก

หมิงเทียนฝูเยว่ซึ่งยังคงค้อมพระวรกายท้าวกับราวทางเดินได้ค่อยๆโน้มแผงพระทรวงแกร่งเข้าหาร่างเล็กอรชรด้วยมาดในพระหทัยบางอย่างเสียจนนางเล็กๆแสนซนต้องตระหนกเฮือกฉับพลัน

"อ้าน!!!" เสียงนุ่มปนใสร้องขึ้นพร้อมกับที่เปลือกตาของเจ้าของเสียงนั้นปิดสนิทขณะเขย่งแลกระโดดตวัดเรียวแขนนุ่มโอบรอบพระศอองค์ฮ่องเต้เอาไว้แน่นด้วยหวั่นเกรงว่าจะหงายหลังเหลื่อมตกลงไปยังนอกทางเดินซึ่งมีน้ำแลเหล่ากลุ่มบัวดอกโตสล้างสีขาวสลับกลุ่มใบเขียวขจีท้องใบเงาเป็นมัน

"........."หมิงเทียนฝูเยว่คลี่แย้มสรวลกว้างอวดพระทนต์สีขาวสะอาดด้วยพอพระหทัยที่นางสะดุ้งตกใจอย่างหนักราวกับลูกกระต่ายป่าตื่นนายพราน

ร่างบอบบางนุ่มนิ่มอันเบียดอยู่กับแผงพระทรวงแกร่งกำยำขององค์ผู้ครองใต้หล้าอยู่ชั่วขณะก่อนจะละผละปล่อยถอยลงห่างด้วยดวงหน้ามุ่ยบึ้งขนานหนัก

"ฝ่าบาทคนพาล!" สาลี่น้อยแหงนดวงหน้าโพล่งตัดพ้อแก่ร่างตระหง่านสูงตรงหน้า

"เช่นนั้นรึ..ข้าก็แค่ต้องการ..." หมิงเทียนฝูเยว่ตรัสด้วยเรียวพระพักตร์ขาวใสละเอียดหากแต่เข้มขรึมในท่าทีขณะสาวพระบาทเรียวแข็งแรงมั่นคงเข้าหาร่างเล็กอรชรอีกคราแลหรี่พระเนตรราวจ้องราวกับมุ่งหวังบางอย่าง

"ฮื้อ!!" จิ้งจิวเพ่ยคนบอบบางร้องขึ้นด้วยหวาดกลัวพร้อมกับก้าวเยื้องเลียบไปเบื้องหลังขณะที่ฝ่ามือน้อยๆของตนกระชับรูดเลื่อนไปตามราวทางเดินแลหายใจระส่ำไม่เป็นจังหวะ

ไม่ทันที่สาลี่น้อยซึ่งคิดจะวิ่งหนีจะได้ก้าวเท้า เพียงเอี้ยวกายก็ต้องถลาเข้าหาร่างสง่าด้วยสีหน้าตระหนกอีกครั้งใหญ่เพราะลำพระกรแกร่งขององค์ฮ่องเต้นั้นตวัดรวบเอวกิ่วเล็กของนางเอาไว้ได้ทันพร้อมกับอีกพระหัตถ์รั้งข้อมือเล็กนุ่มของคนตกใจซึ่งกำซาละเปาส่วนที่เหลือเอาไว้ขึ้น

"ข้าหิวจะแย่..." องค์หมิงเทียนฝูเยว่ผู้ทรงงานหนักถึงดึกดื่นโน้มพระโอษฐ์เข้างับซาละเปาของเหลือจากนางด้วยเรียวพระพักตร์แสนนิ่ง

"..." สาลี่น้อยชะงักกับท่าทีของร่างทรงพระราชอำนาจตรงหน้าแลจ้องริมพระโอษฐ์สีสดของพระองค์ขณะเคี้ยวแลเปลือกพระเนตรนั้นหลุบต่ำพิศดวงหน้าชมพูใสของนางอยู่เช่นกัน

แก้มแลจมูกเจ้าใยน่ากินกว่าซาละเปานัก รึข้าเหนื่อยง่วงแลหิวมากจนเกินไป องค์หมิงเทียนฝูเยว่ดำริ

หลังจากสะสางราชกิจบ้านเมืองแล้วองค์ผู้เย็นชารูปงามได้เสด็จมาตรวจการจัดเตรียมพระราชพิธี เพลาเคลื่อนคล้อยเข้าสู่ยามอิ๋น เหล่าข้าราชบริพารอีกหลายส่วนแลหลายฝ่ายใคร่ตื่นเพื่อปฏิบัติหน้าที่ หากแต่พระองค์นั้นพึ่งจะเสร็จสิ้นการทรงงานแลจำต้องทรงบรรทมเพียงหนึ่งหรือสองชั่วยามเท่านั้น

ร่างตระหง่านสูงกำยำภายใต้ฉลองพระองค์สีทึบสง่าทรงผละจากร่างบอบบางพร้อมกับมุ่งหน้ากลับสู่พระตำหนักไท่หยางด้วยท่าทีสุขุมสงบโดยหาได้ทรงแผ่ซ่านความเย็นชาออกมาไม่ นางเล็กๆแสนซนยู่ปากน้อยๆขึ้นสูงแลมองไล่พระขนองของพระองค์ไปอย่างคนพึ่งจะหายตระหนกอึ้งแลเริ่มหายใจได้อย่างสะดวกดายเฉกเช่นเคยเสียที