คิดถึง สายลม บอบบาง

สีเทา ๆ ของหมอกยามเช้ากับกาแฟแก้วหนึ่ง ฉันนั่งไขว้ขา สองแขนกอดกระชับ ลมหนาวโชยเบา ๆ ฉันจิบกาแฟรสขมปร่า มองฟ้าสีเทา ไม่ใช่สีฟ้า ไม่พบปุยเมฆ ไม่มีรูปทรงให้สัมผัส ไร้กรอบของความรู้สึก ความทึมเทาปกคลุมผืนฟ้า ฉันยกกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง รสขมกลับขมขึ้นอีกพร้อมกับความเย็นชืด “จะดื่มมันเข้าไปทำไมนักนะ วางมันลงสิ” สีเทา ๆ ของฟ้าเริ่มเปลี่ยน แสงแดดคลายความหนาวได้บ้าง ฉันสั่งเครื่องดื่มแก้วใหม่ มองดูรอยเปื้อนที่ก้นกาแฟถ้วยเก่า มันเหมือนความเหงาที่ผ่านไปแล้ว แต่ยังมีความรู้สึก ยังคิดถึง...

เธอก็เป็นเช่นสีเทา ฉันคือรอยคราบกาแฟที่ก้นถ้วยให้เธอได้คิดถึง

- ความหนาว -