Crazy Girl แม่หญิงวิปลาส

กำไลข้อเท้าที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก นำพาขอจันทร์ให้ย้อนกลับมายังกรุงศรีอยุธยามหานครที่กำลังรอวันล่มสลาย และที่แห่งนี้เธอได้พบกับ ขุนนราทรภักดี ขุนนางหนุ่มผู้เทื้อคาเรือน ผู้ที่จะช่วยเธอไขปริศนาของชาติกำเนิดที่แท้จริง


********************

“ตายจริง หัวใจเต้นแรงเช่นนี้ ยาเสน่ห์คงเริ่มออกฤทธิ์ละมัง ฉันว่าคงไม่พ้นสามคืน ท่านขุนได้ตกเป็นของฉันแน่นอนเจ้าค่ะ”

“เหลวไหล!” เป็นอีกครั้งที่ท่านขุนแผดเสียงตวาดลั่นคุ้งน้ำ หรือบางทีเธอก็คิดว่า อาจจะลั่นพระนครเลยก็ได้มั้ง เพราะกลางคืนที่นี่ นอกจากเสียงพวกแมลงทั้งหลายก็ไม่มีเสียงอื่นใดเลย

“เอ…ยิ่งลองขยับมือลูบไล้แล้วก็ลูบไล้” เธอหัวเราะคิก
“ยิ่งเต้นแรงกว่าเดิมอีกนะคะ หรือว่าบางทีอาจจะไม่พ้นคืนนี้ก็ได้ ท่านขุนเจ้าขา ป่ากล้วยดีหรือไม่เจ้าคะ ใช้ใบตองต่างเสื่อก็พอได้หนา ถึงจะเลอะเทอะเปรอะเปื้อนฉันก็ไม่ถือเจ้าค่ะ”

“วิปลาส! เจ้าวิปลาสไปแล้ว” ท่านขุนย้ำคำเสียงดัง พร้อมปัดมือนางออกไป หากมีมีดมีดาบในมือ ก็ไม่แน่ว่าท่านอาจจะตวัดฟันคอนางขาดไปแล้ว เพียงเพื่อต้องการปกป้องตัวเอง

“จักหนีไปไหนเจ้าคะ”

“ฉันจะกลับเรือนนอน” อยู่ไปก็มีแต่เรื่องให้พื้นเสีย แล้วจักอยู่ไปไย

“ประเดี๋ยวเจ้าค่ะ” เธอร้องเรียก ยิ่งเร่งฝีเท้าของอีกผู้

“อย่าได้แม้แต่คิดจะตามฉันมา”

“ใครเขาจะตามตัวเองเล่า เข้าใจผิดไปใหญ่โตแล้วเจ้าค่ะ แค่อยากจะบอกว่า…” ขอจันทร์กอดอกอยู่กับที่ สีหน้าอมยิ้มบางๆ มีเพียงสายตาที่ส่งออกไปมองคนสาวเท้าเร็วๆ อย่างขบขัน

“ผิดทางแล้วเจ้าค่ะ”