พรางภพ เจาะเวลาหาหัวใจ

ปีกระยิบระยับประดับด้วยอัญมณีเม็ดเขื่องหลากสีเต้นระริกอยู่ตรงหน้า
เจ้าเข็มขัดผีเสื้ออันนั้นนั่นเอง
รัญชิดาเดินไปหยุดหน้ากรอบรูปบานเขื่อง มือขาวคล้ายซีดเอื้อมไปจับกรอบไม้
มันเป็นกรอบไม้ที่แกะสลักเป็นลวดลายธรรมชาติ คล้ายหมู่ดอกไม้เลื้อยที่รัดรอบกรอบรูป
นิ้วเรียวสะดุดที่มุมซ้ายของกรอบ ลวดลายไม้เถาที่เลี้ยวลดล้อมกรอบรูปอย่างวิจิตร
ประกอบด้วยลายซับซ้อนมากมาย หากมองดีๆ นอกเหนือจากไม้แกะเป็นรูปดอกไม้
และนกที่ซ่อนตามพุ่มเถาวัลย์ ยังปรากฏเป็นรูปแกะสลักผีเสื้ออยู่ที่มุมนั้น
ไม่รู้อะไรดลใจ เหมือนมีอะไรกระซิบ เหมือนรู้อยู่ลึกๆ อยู่แสนนานแล้วว่าจะต้องทำเช่นนี้
รัญชิดาค่อยๆ แทรกเจ้าเข็มกลัดผีเสื้อในมือผ่านกิ่งเรียวของเถาวัลย์
ทั้งสองสิ่งประกบกันสนิทพอดีแผ่นดินเริ่มไหวแรงขึ้น แรงขึ้น
ลมจากไหนไม่รู้ พัดปะทะร่างอย่างแรงจนหล่อนเซ
ดีที่แขนแข็งแรงอีกข้างของพัชรดนัยคว้าหล่อนได้ทัน
แสงจ้ายิ่งกว่าแสงใดๆ ที่หล่อนเคยเห็นวาบเข้าตา
รัญชิดาซุกเข้าหาร่างหนาที่บัดนี้โอบหล่อนไว้แน่น นึกกลัวจับใจ