ละมุนละไม

❁ ละ มุน ละ ไม ❀

... นางเป็นเพียงนายกองทหารหญิงเสียสติผู้หนึ่ง ที่หลงรักบุรุษเมื่อแรกพบอย่างหลงใหล
เขาเป็นเพียงผู้ตรวจการมณฑลเล็กๆ ที่มีรูปงามเป็นเอกจนน่ามองและต้องใจ
ความรักนี้ไม่อาจร่วมสร้าง ความดื้อรั้นเท่านั้นที่จะได้มา จึงหลวมตัวและหลงกลเพราะความเห็นใจ
แต่ที่ใดได้นางดันทิ้งลูกแฝดเอาไว้ แล้วก็ตายจากไปในสงครามที่เปิดศึก
วันเวลาล่วงเลยผ่านไปห้าปี เขาที่ต้องเลี้ยงดูบุตรด้วยตนเองก็ได้พบกับอิสตรีที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับนางจนน่าประหลาดใจ และต้องประหลาดใจมากขึ้นไปอีก เพราะสตรีผู้นี้กำลังจะแต่งเข้ามาเป็นพี่สะใภ้ของเขานั่นเอง…


“ท่านพ่อเจ้าคะ” เสียงชุนเป่าดังแทรกขึ้นมาในห้วงความคิด
“ฮืม ว่าอย่างไร” ข้าขานรับนาง แล้วหลุบตามองใบหน้ากลมๆ ที่ยื่นเข้ามาใกล้ สองเท้าของนางเขย่งขึ้นสูงให้ทัดเทียมกับข้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
จากนั้นนางก็ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวแหลมเล็กแล้วกล่าวไปด้วย “ท่านพ่อรักเป่าเป่าหรือไม่เจ้าคะ”
“…”
นางมาไม้นี้อีกแล้ว คงมิแคล้วจะต้องมีเรื่องอะไรตามมาแน่ๆ ข้าจึงตอบกลับไปว่า
“รักสิ”
“ถ้ารักเป่าเป่า คืนนี้นอนกับเป่าเป่าอีกคืนได้หรือไม่เจ้าคะ” ชุนเป่ากล่าวเสียงเล็ก ทำหน้าอ้อน กะพริบตารัวๆ ด้วยสีหน้าเว้าวอน
“เจ้าเอาแต่ชวนพ่อเล่นไม่หลับไม่นอน เห็นทีว่าหากตามใจเจ้าอีก คงไม่พ้นว่าพรุ่งนี้พ่อจะต้องไปทำงานสาย” ข้าตอบกลับไป พร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มตรงปลายจมูกของนาง
“ฮือ! นะๆ อีกคืนนะเจ้าคะ พอเป่าเป่าโตแล้ว ท่านก็จะมานอนกับเป่าเป่าไม่ได้อีก พ่อบ้านจางบอกแบบนั้น” ชุนเป่ากล่าวเสียงเศร้าสร้อย ทำหน้าโศกสลดให้ดูน่าสงสาร และยังรู้จักวิธีอ้อนเป็นอย่างดีด้วยการปีนขึ้นมานั่งบนตักของข้า วางหน้าแนบลงมาที่บ่าแล้วกล่าวเสียงเบาๆ ว่า
“ท่านพ่อไม่รักเป่าเป่าแล้ว….”
ข้าหันไปหอมหัวของนางฟอดใหญ่ และกล่าวว่า “ถ้าพ่อไม่รักเจ้า จะให้ไปรักหมาที่ไหน”
“เจ้าขาวไงเจ้าคะ ท่านพ่อรักเจ้าขาวมากกว่าเป่าเป่า” ชุนเป่าเป่ากล่าวเสียงอู้อี้ในลำคอ
ดวงตากลมโตของนางมีม่านน้ำใสๆ เคลือบเอาไว้ด้านนอก หากขนตาหนากะพริบลง ข้าคิดว่าจะต้องมีหยดน้ำตาไหลออกมาเป็นแน่
ถึงแม้ว่าจะเป็นอุบายของนาง แต่หัวใจดันสั่นไหวให้กับอุบายเล็กๆ นี้อย่างง่ายดาย ข้าจึงหอมหัวของนางอีกครั้งแล้วกล่าวบอกกับนางไปโดยไม่ได้ถอนจมูกออกมา
“ตกลง วันนี้พ่อจะนอนกับเจ้าด้วย”
“จริงหรือ!” เสียงใสดังขึ้นมา สองมือของนางประคองใบหน้าของข้าเอาไว้ ก่อนจะใช้ปากเล็กๆ สีชมพูนั้นพรมจูบลงมา จนใบหน้าของข้านี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของนาง
“เป่าเป่ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ”