The Secret of Me

เวลาผ่านเลยไปจากวันเป็นคืน จากคืนเป็นอีกวัน รอยแผลตามร่างกายเริ่มทุเลาลง เผยผิวพรรณเปล่งปลั่งอย่างคนมีสุขภาพดี นายแพทย์ก้องทัพยืนจ้องร่างบางที่เขาเห็นตั้งแต่วันแรกด้วยแววตาฉงน จากการที่เขาเช็ดตัวให้เธอเช้าเย็น มันทำให้เขารู้ว่ากล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่มาจากการออกกำลังกายอย่างหนัก กระสุนหลายนัดที่ฝังตามร่างกายแทบไม่ได้ทำให้ร่างบอบบางนี้บุบสลายเลย
มีบางส่วนที่ติดเชื้อแต่เขาก็รักษาจนมันใกล้จะหายดีแล้ว ที่ศีรษะถูกผ้าพันเอาไว้เพราะมีรอยแตกที่คาดว่าคงโดนของแข็งกระทบมา นอกนั้นเธอแทบจะปกติดีทุกอย่าง
ยกเว้น... ยังไม่ฟื้น
นับแต่วันที่เขาเจอนั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เขาได้ยินเสียงแหบระโหยนั้น เธอดูปกติมากแต่ไม่รู้ทำไมถึงยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีก เขาอยากรู้ใจจะขาดว่าใครกันที่ทำร้ายเธอ
“ไปทานข้าวเถอะลูก ยายหนูนี่คงยังไม่ฟื้นหรอก” มารดาบอกเขายิ้มๆ ชายหนุ่มจึงพยักหน้าแล้วเดินตามแม่ลงไปด้านล่าง ทั้งสามคนนั่งพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อยโดยที่ไม่รู้เลยว่าปลายนิ้วเรียวยาวของคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนฟูกสีขาวสะอาดขยับอยู่หลายครั้ง!
“เสื้อผ้าของเธอแม่ซักแล้วเก็บไว้ที่ไหนครับ”
“ลิ้นชักล่างในห้องนั่นแหละลูก ข้าวของก็อยู่ในนั้นด้วย”
“ครับ” เขายิ้มขอบคุณมารดา จัดการล้างจานชามเสร็จก็เตรียมขึ้นไปดูอาการของคนป่วย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันหลังจากผลักบานประตูนั้นออก บนฟูกที่เคยมีใครบางคนนอนอยู่กลับว่างเปล่า เขารีบวิ่งเข้าไปเปิดลิ้นชักที่แม่บอกก็เห็นว่าเสื้อผ้ายังอยู่แต่ของอย่างอื่นหายไป!
ลลิน เจอราด เธอหนีไปแล้ว!
====================
เรื่องนี้มันไม่ได้มีความลับอะไรแบบชื่อเรื่องนะคะ แค่เขียนสื่อถึงเรื่องราวของตัวละครเฉยๆ เป็นนิยายที่แหวกการเขียนของไรต์มากๆ แล้วเป็นเรื่องแรกที่มาแนวนี้ด้วย ฝากติชมด้วยถ้อยคำสุภาพนะคะ
************
เรื่องนี้ใช้เวลาน้อยที่สุดในการเขียนเลยค่ะ เป็นนิยายที่จบในเรื่องแต่ผู้อ่านสามารถจินตนาการต่อได้ ฝากด้วยนะคะ