นักล่าตัวน้อยเพื่อชีวิต

ชาวอีสาน เมื่อ 50 ปีผ่านมา ในราว พ.ศ.2500 ความเป็นอยู่ของชาวชนบทภาคอีสานในยุคนั้น ส่วนใหญ่จะประกอบอาชีพทำนา โดยอาศัยน้ำจากน้ำฝนเพียงอย่างเดียว บางปีก็ฝนแล้ง บางปีน้ำท่วม บางปีอุดมสมบูรณ์สลับกันไป ดังนั้นชาวนาส่วนใหญ่จึงต้องพึ่งพาธรรมชาติเพียงอย่างเดียว ชาวนาส่วนใหญ่จึงมีฐานะหาเช้ากินค่ำ
เพื่อความอยู่รอด ชาวชนบทในภาคอีสาน ส่วนหนึ่งจึงอพยพถิ่นฐานไปทำมาหากินที่อื่นทั้งในกรุงเทพฯและปริมณฑล หลายคนถูกหลอกใช้แรงงาน ด้วยความเข้าใจว่า กรุงเทพฯ เป็นเมืองสวรรค์
เมื่อคนหนุ่มสาวต่างหลั่งไหลหางานทำในกรุงเทพฯ คนเฒ่าคนแก่จึงถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง แถมหลานให้ดูแลอีกต่างหาก เมื่อถึงฤดูกาลทำนา คนหนุ่มสาวจะกลับมาทำนาอีกครั้ง หลังว่างเว้นจากการทำนา ก็จะเดินทางเข้าหางานทำที่กรุงเทพฯอีก และอาชีพที่ชาวอีสานที่ทำงานในกรุงเทพฯ ส่วนใหญ่มักจะเป็นกรรมกรก่อสร้าง และเมื่อถึงฤดูเก็บเกี่ยวข้าว คนหนุ่มสาวจะกลับบ้านเกิดอีกครั้ง เช่นนี้เรื่อยไป หรือบางคนส่งเงินมาให้พ่อแม่ใช้สอยและเลี้ยงหลานก็มี
เด็กๆ ชาวอีสานที่ปล่อยให้อยู่กับปู่ย่าตายาย จึงดิ้นรนหากินทุกวิถีทาง เพื่อประทังชีวิต และหลายคนเป็นนักล่าตัวน้อย ออกล่าสัตว์ตัวเล็กๆ เพื่อนำมาประกอบอาหาร ที่คนในกรุงฯ เห็นแล้วอาจรับไม่ได้กับวิถีการกิน ที่เป็นวัฒนธรรมของชาวอีสาน เช่น แมลงขี้ควายหรือแมงกุดจี่ ที่อยู่กับกองขี้ควาย ชาวอีสานก็นำมาคั่วกับเกลือกินได้