หมูน้อยคอยรัก

“พี่เรียวดุไหมคะ”
เขาชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินเธอถามขึ้นมาอย่างนั้น
“ดื้อไหมล่ะ ถ้าไม่ดื้อก็ไม่ดุ”
“น้องไม่ดื้อค่ะ” อ้อมแอ้มบอกเขาเสียงแผ่วเบา
“จริงเหรอ...ดื้อเงียบล่ะไม่ว่า”
พอพูดจบเขาก็จ้องหน้าเธอด้วยสายตาดุๆ อย่างจับผิด นั่นทำให้หญิงสาวรีบก้มหน้าหลบตาทันที แต่ครั้นรับรู้ได้ว่าเขายังคงจ้องอยู่อย่างนั้น เลยจำต้องช้อนสายตาขึ้นมองเขา แล้วจึงได้เห็นว่าแววตาคมดุในตอนแรกตอนนี้มีความขบขันเจืออยู่ในนั้น ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นยีผมเธอเบาๆ แล้วเอ่ย
“รีบกลับบ้าน เริ่มมืดแล้ว”
-------
“อ้าย”
ไม่หัน
“อุ้ยอ้าย”
ไม่หัน
“หมูน้อย”
“แง้ อย่ามาเรียกเค้าแบบนั้นนะ” หันขวับมาค้อนและต่อว่าเขาเสียงงอแงทันที และนั่นก็ทำให้คนที่ตั้งใจง้อหลุดยิ้มขำ
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคุณพ่อตาชอบเรียกเธอแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร
“เป็นอะไร หืม”
“น้องไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”
“จ้ำม่ำน่ารักนะ ไม่ชอบเหรอ”
------------------
“วันเกิดพี่เรียวปีนี้อ้ายมีของขวัญให้ด้วยนะคะ”
“อะไรเอ่ย” เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ของขวัญวันเกิดของพี่เรียวได้แก่...อ้ายผูกโบค่ะ คิกๆ” ว่าจบก็ยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะลั่น ยิ่งเมื่อได้เห็นว่าตอนนี้เขามีสีหน้าเมื่อยๆ อึ้งๆ เพลียๆ ก็ยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิม
“ล้อเล่นค่า อ้ายมีของขวัญมาให้จริงๆ”
“ของขวัญอะไรหรือครับ” เขาหรี่ตามองคนตัวแสบตรงหน้าอย่างไม่มั่นใจนัก
“ของขวัญวันเกิดไงคะ”
“เข้าใจ แต่มันคืออะไรกันแน่ เมื่อกี้ก็บอกว่าอ้ายผูกโบ” เขาทวนคำพลางลอบยิ้มเมื่อได้เห็นแก้มเนียนๆ นั้นระเรื่อขึ้นทั้งสองข้าง
“มัน เอ่อ เป็นของหวานน่ะค่ะ”
“ของหวาน?”
-------------------
ฝากหมูน้อยลูกแม่อวบพ่อคิง กับพี่เรียวลูกแม่มนพ่อริว ไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะค้า ขอบคุณมากๆ เลยค่า