อ้ายเหรินของข้าช่างน่ารังแกนัก! (เล่มที่1)

เรื่องราวของสามีคนบาปและอ้ายเหรินของเขาจะฟินล้านเจ็ดหรือจะหื่นกระหายล้านเก้าเรามาติดตามกันนะจ๊ะทุกคน

....................................................
...นางจะสวดมนต์จนเข้าซาบซึ้งในรสพระธรรมกันไปข้าง...
ดังนั้นเมื่ออู๋เหล่ยกลับมาจากธุระด้านนอกตรงกลับมายังเรือนหอ ก็ต้องมองดูห้องนอนของตนเองแล้วถอยหลังไปสามก้าว เพราะคิดว่าตนเองเดินเข้าห้องผิด แต่มองจนแน่ชัดก็พบว่านี่แหละห้องนอนที่เขาจะใช้ร่วมกับภรรยา จึงค่อยก้าวเดินมั่นคงไปยืนหันมองจนรอบห้องอีกครั้ง
คิ้วหนายาวพาดเฉียงชี้ขึ้นน้อย ๆ ก็ยิ่งยันย่นเกินหกส่วนเมื่อเขาแน่ใจว่าตำรามากกว่าสามร้อยเล่มอัดแน่นไปทุกซอกทุกมุมของห้อง แม้แต่หัวนอนยังไม่เว้นนั้น ส่วนใหญ่คือพระคัมภีร์พระสูตร!
...บัดซบ! ...
กู้เฝิงซีผู้นี้นางคิดว่าเขาตกแต่งนางเป็นสั่งสอนธรรมะหรือไร เขาต้องการบุตรหาใช่ต้องการสำเร็จบรรลุอรหันต์ จึงจะตกแต่งงานมานอนอ่านพระคัมภีร์ร่วมกันเช่นนี้
"อ้ายเหรินเจ้ากำลังทำอันใดกัน?"
เสียงเรียบนิ่งที่ดังขึ้นมาด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาจัดตำราและคัมภีร์กว่าสามร้อยเล่ม เรียงไปตามชั้นไม้ หันไปมองคนถามด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มที่ มิคิดรักษากิริยาปกปิดความในใจสักนิด
“ฟูจวินท่านโง่จริงหรือ เพียงลองซ้อมโง่ดูเจ้าคะ”
แล้วนางก็ระบายลมหายใจอีกหนึ่งครั้ง ย้ำชัดเจนว่าตนเองนั้นกำลังพูดจาด้วยเรื่องน่าเบื่อกับคนมิรู้ความจริงแท้
“ทั้งหมดนี้คือตำราพระไตรปิฎกกับคัมภีร์พระสูตร อย่าบอกว่าเกิดมาจนผมหงอกขาวเช่นนี้ ฟูจวินท่านไม่เคยอ่านหรือรู้เคยเห็นมาก่อน...จะน่าขันไปหน่อยกระมัง”
ก่อนที่นางจะส่ายศีรษะคล้ายระอาต่อคำถามแสนจะโง่งมของคนตัวสูงใหญ่ ที่บัดนี้ใบหน้าเขียวคล้ำจนเริ่มจะดำมืดไปแล้วครึ่งแถบ
“ท่านนี่ช่างเป็นคนบาปหนาเสียจริง...ไร้ธรรมะจนน่าละอายอย่างยิ่ง...ไม่ไหว...ไม่ไหว...เป็นถึงซือฝูแห่งสำนักฝึกองครักษ์ได้เช่นไรกัน...ไร้ค่า...ไร้ค่า...”
อู๋เหล่ยคล้ายจะหน้ามืด…เปล่า…เขามิได้เกิดอารมณ์กำหนัด ทว่า…เขาบังเกิดอารมณ์โมโหเดือดฮูหยินผู้เคร่งธรรมะธัมโมจนอยากบีบคอนางให้ตายเสียเดี๋ยวนี้!
“บัดซบ! ...ข้าตกแต่งเจ้ามาผลิตทายาทสืบสกุลอู๋ มิใช่ตกแต่งเจ้ามาเป็นซือไท่สอนสั่งให้ข้าบรรลุธรรม! "
ก้อนหินผู้ที่ฟ้าถล่มทะเลระอุเขาก็ยังมิสะทกสะท้าน บัดนี้กลับแทบคิดมาระเบิดตนเองให้ตายด้วยความแค้นต่อโชคชะตาอันโหดร้ายตรงหน้านี่เสียนัก!
ทว่านอกจากกู้เฝิงซีนางจะไม่สำนึก นางยังหันมาโปรยรอยยิ้มมากเมตตาที่ผู้ใดเห็นก็ล้วนตื่นตะลึง หากแต่ใต้เท้าอู๋เห็นแล้วกลับได้ยินเสียง "เปรี๊ยะ" ดังลั่นในศีรษะ
...เส้นความควบคุมโทสะดูเหมือนจะถูกว่าที่ภรรยาเตะจนขาดสะบั้น! ...
กายสูงใหญ่เลยเร่งหันหลังกลับออกไปเสียจากห้องหอ อันกลายเป็นหอเก็บพระคัมภีร์ จนเส้นผมสีขาวสะบัดไหวโดยแรง ส่วนกู้เฝิงซีนางเพียงปลายหางตามองเล็กน้อย จากนั้นก็จัดเรียงตำรามากมายต่อไป ด้วยกิริยาผาสุกอย่างยิ่ง!
...เหอ...นางจะสวดมนต์ให้ส่วนนั้นเขาฝ่อไปเลย ชิชะ...คำก็ต้องการบุตร...สองคำก็ต้องการคนสืบสกุล...นางหาใช่เทพีแห่งราคะหรือหาใช่เทพีแห่งบุตร จะได้มาขอบุตรเอา...ขอบุตรเอา...นางก็เป็นสตรีผู้หนึ่ง...เป็นบุปผาเช่นกัน ถึงมิได้งดงามชวนตื่นตะลึง ทว่านางก็ยังคงเป็นบุปผาที่ต้องการความรักความเอาใจใส่การดูแลการเฝ้าทะนุถนอมเช่นบุปผาอื่น ๆ มิแตกต่าง มิใช่รับเข้าห้องหอก็จะผสมพันธุ์ให้ได้บุตรทันตาเช่นสุกร!