อ้ายเหรินของข้าช่างน่ารังแกนัก! (เล่มที่2) เล่มจบ

เรื่องราวของสามีคนบาปและอ้ายเหรินของเขาจะฟินล้านเจ็ดหรือจะหื่นกระหายล้านเก้าเรามาติดตามกันนะจ๊ะทุกคน
...............................
ก้อนหินเฒ่าจิมสุราในจอกละเอียดลงคอทีละนิด ผิดกับคนไม่เคยดื่มที่ริจะทดลองก็หลงติดอยู่ในรสหวานของสุราหมักผลลูกซิ่ง จากฝีมือของเฉินเฟิ่งหยาภรรยาสุดรักสุดหวงของเจ้าพยัคฆ์ดำขี้โมโหหวงอี้จือ ที่ต้องให้พวกเขามาร่วมงานเลี้ยงมิได้ กลับยังฝากสุรานี้มาเป็นของกำนัลเขาและภรรยา
“ขะ…ขออีกจอก…อึก…เจ้าค่ะ…ฟูจวิน”
อู๋เหล่ยรับจอกมารินสุราเป็นจอกสุดท้าย ส่งไปให้คนที่สองข้างแก้มบัดนี้แดงจัดดังกับผิวของผลแอปเปิลสุกงอม ดวงตากลมโตคู่สีน้ำตาลทองก็หรี่ปรือแคบลงหวานฉ่ำ ยิ่งริมฝีปากที่ฉ่ำหวานแวววาวจากการที่นางยกสุราขึ้นจิบบ่อย ๆ นั้นด้วยแล้วเขาแทบรอผงหมื่นราคะออกฤทธิ์ไม่ไหว
ก็ครั้งก่อนเป็นนางเองที่ลงมือเหี้ยมโหดวางยาปลุกกำหนัดกลั่นแกล้งเขา เช่นนี้คืนเข้าหอเขาจะวางยานางคืนกลับไปบ้างก็ถือว่าเหมาะสมกันอย่างยิ่ง!
รอยยิ้มร้ายแย้มออกมาสายหนึ่ง กู้เฝิงซีที่กำลังมึนได้ที่ จ้องนิ่งก่อนที่ความคิดซึ่งดูจะช้ากว่าปกติที่นางยังไม่ดื่มสุราผลละไม้นี้เข้าไปถึงหกส่วน
"ก้อนหินเฒ่า...ท่าน...วางยาข้า! "
ในที่สุดสติอันรางเลือนก็ตะโกนบอกนางว่าสุรานี้หาใช่สุราผลไม้หมักธรรมดาไม่ แต่มันแฝงเอาไว้ด้วยตัวพิษหมื่นราคะ เหตุใดนางจึงรู้ ก็เพราะเจ้ายาพิษปลุกกำหนัดตัวนี้เป็นนางที่ปรุงขึ้นมาเองกับมือ!
"คนชั่ว! ...ท่านช่างเลวทรามอย่างยิ่ง ถึงขนาดนำพิษของข้ามาใช้กับข้าเอง...ท่านยังเป็นบุรุษอยู่หรือไม่...ข้า...ข้าตกแต่งเป็นภรรยาของท่านแล้วนะ...อู๋เหล่ย...ท่านมันสารเลว...แม้แต่ภรรยาตนเองท่านก็ไร้น้ำยาจะสยบด้วยความสามารถของตนเอง! "
กู้เฝิงซีนางเกินจะควบคุมสติไม่ให้ระเบิดคำด่าทอก้อนหินเฒ่าออกไปได้ไหว หนึ่งนางเมา และสองนางโมโหมากที่ตนเองถูกย้อนเกล็ดเอาคืนจนแสบสันเช่นนี้
"เจ้ารู้สึกเช่นไร...วันนั้นที่ข้าถูกหญิงคณิกาถึงสามนางข่มเหง จนท้องฟ้าในยามเช้าของวันนั้นเหลืองจากฝีมือการวางยาของเจ้าก็มิได้รู้สึกแตกต่างกันเลย"
น้ำเสียงเนิบช้าผสานกิริยากดรอยยิ้มนุ่มนวล มันช่างแตกต่างกับความหมายที่เขาเอ่ยออกมาสื่อให้กู้เฝิงซีได้รับรู้ คนเมาสุราไม่พอยังจะมาเมาฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด คิดแล้วก็มิเข้าใจทั้งสิ้นว่าบุรุษตรงหน้านางนี้เขาเติบโตมาเช่นไร รู้จักถนอมบุปผาในมือตนเองบ้างหรือไม่ ไยจึงลงมือทวงแค้นจากนางจนได้
“ว่าอย่างไรหืม? ...มองฟูจวินด้วยสายตาซาบซึ้งใจอย่างยิ่งเช่นนี้...แค้นจนล้นหัวอกคิดอยากสังหารฟูจวินแทบตายแล้วหรือไม่...หากแค้นมาก...จงจดจำไว้...อย่าวางใจต่อผู้ใด...เวลามีใครหยิบยื่นของกินหรือแม้แต่น้ำดื่มโดยประมาทอีก...โอกาสที่สองไม่เคยมีอยู่จริง จะเป็นคนสายเลือดเดียวกัน...หรือแม้แต่ข้า...เจ้าก็ห้ามวางใจ!”
.............................
คำเตือน!...
กรุณาสำรองเลือดและผ้านวมให้พร้อมก่อนเสพ