สอนรักคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

พีชญาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงนอนเบาะแข็ง ภายในห้องพักที่ไม่คุ้นเคย ทันทีที่ขยับมือเธอก็พบว่าที่หลังมือของตัวเองนั้นมีสายน้ำเกลือเจาะเอาไว้อยู่
หญิงสาวใจหายวาบลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือของตัวเองอีกครั้ง แล้วพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองโมง
‘ไม่ทันแล้ว ไปไม่ทันแล้ว’
เธอเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าก่อนที่จะร้องไห้ปล่อยโฮออกมาเสียงดังจนตัวโยน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่วาสนาแม่ของเธอเปิดประตูเดินเข้ามาพอดี
“พีช ใจเย็น ๆ ก่อนนะลูก” เธอพูดพลางวิ่งถลาเข้ามากอดลูกสาวเอาไว้ หลังจากที่เห็นว่าลูกของเธอร้องไห้ฟูมฟายจนตัวโยนอยู่บนเตียงคนไข้
“แม่..พีช..ไปไม่ทันแล้ว ฮือ ๆ คิมไปแล้ว ฮือ ๆ เขาไปแล้ว ฮือ ๆ ”
“ใจเย็น ๆ ก่อนลูก เราคุยโทรศัพท์กับเขาได้นี่ ตอนนี้หนูจะทำอะไรต้องห่วงลูกในท้องด้วยนะ”
“ลูก ! ”
พีชญาชะงักกึก มองหน้าแม่ของเธอทั้งน้ำตา
“พ่อกับแม่รู้แล้วนะว่าพีชท้อง คุณหมอบอกหมดแล้ว พีชไม่ได้ไม่สบาย และไม่ได้อ้วน แต่หนูท้อง ลูกท้องกับคิมใช่ไหม แล้วเขารู้หรือเปล่า ? ”
สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ทำเอาหญิงสาวร้องไห้หนักกว่าเดิม
“พีช..ยะ..ยังไม่ได้บอกคิม ฮือ ๆ แต่คิมก็สงสัย ฮือ ๆ ” เธอพูดเสียงสะอื้นและขาดหายเป็นช่วง ๆ
“แล้วทำไมไม่บอก” อภิวัฒน์เดินเข้ามาในห้อง ทันได้ยินการสนทนาของสองแม่ลูกเมื่อครู่
“ถะ..ถ้าคิมรู้ คิมจะไม่ไปอเมริกา..คิมบอกวะ..ว่า จะไม่ทิ้งพีชกับลูก” เธอพูดไป ใช้มือปาดน้ำตาไป “พีช..ไม่อยากทำลายอนาคตของคิม ฮือ ๆ ”
“แล้วอนาคตของลูกพ่อ ตอนนี้เขาไม่ทำลายแล้วหรือยังไง ? ” อภิวัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห “เสียแรงที่อุตส่าห์ไว้ใจ”