พี่รหัสคนดี

ปฏิภาณ: พี่ปราง

อติพร: ว่าไงปาร์ก

ปฏิภาณ: พี่คบกับพี่ต้นเหรอ!?

อติพร: ...

ปฏิภาณ: ทำไมเงียบอ่ะพี่ พี่ตอบผมไม่ได้เพราะมันจริงใช่ไหม!

อติพรไม่อยากตอบคำถามนั้น แต่ก็เจตนาให้ชายหนุ่มเชื่อตามที่เขาพูด เพราะไม่อยากให้เขาคิดไปไกลกับหล่อน

อติพร: พี่จะคบใคร...มันก็เรื่องของพี่นะ พี่ไม่จำเป็นต้องรายงานให้ปาร์กรู้

ปฏิภาณ: พี่ก็รู้ว่าผมชอบพี่

อติพร: แล้วเป็นหน้าที่ที่พี่ต้องชอบปาร์กตอบเหรอ

ปฏิภาณ: ผมดูออกว่าพี่ก็ไม่ได้รังเกียจผม พี่แค่เป็นคนเรียบร้อย อย่างพี่อ่ะเคยมีแฟนมาก่อนหรือยังเหอะ มาทำเป็นจะคบพี่ต้น ผมรู้ว่าพี่ทำไปก็แค่จะทำให้ผมถอดใจจากพี่ใช่ไหมล่ะ

อติพร: แกพูดถูกแล้วล่ะ พี่อยากให้แกถอดใจ แต่การที่แกดูถูกว่าพี่ยังไม่เคยมีแฟน มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ

ปฏิภาณ: ผมพูดถูกใช่ไหมล่ะ แล้วมันก็ไปจี้ใจดำพี่

อติพร: ถึงพี่ไม่เคยมีแฟน แต่พี่ก็ไม่ได้ขอให้แกมาเป็นแฟนพี่นี่ พี่หาของพี่เองได้ก็แล้วกัน อ้อ! แล้วส่วนพี่จะหาหรือไม่หาแฟน มันก็เป็นเรื่องของพี่อีกนั่นแหละ แกไม่ต้องมาเดือดร้อนแทน

ปฏิภาณ: อ๋อ ผมไม่เสือกแน่ ถ้าพี่ไม่ปิดกั้นโอกาสผม

อติพร: พี่ไม่ให้โอกาสแกแล้ว แกมาพูดแบบนี้พี่ไม่ชอบเลย เราอยู่ตัวใครตัวมันไปก็แล้วกัน อ้อ! อาทิตย์หน้าเตรียมตัวไว้ด้วย วันศุกร์ตอนเย็นว่างนี่ ไม่ต้องนัดใครนะ ป้ากับปู่รหัส แล้วก็พี่จันทร์ พี่แว่นสายเราเขานัดเลี้ยง

ปฏิภาณ: ผมไม่ไปหรอก พี่อยากไปก็ไปเองสิ

อติพร: อย่าทำตัวมีปัญหาได้ไหมปาร์ก ไปๆ ให้มันจบๆ ซะ ไม่ได้เจอกันบ่อยสักหน่อย

ปฏิภาณ: ถ้าอยากให้ผมไปก็มาง้อผมสิ มาง้อด้วยตัวเองนะ ห้ามโทรหรือวานใครมาบอก ไม่งั้นผมก็ไม่ไป!

อติพร: ปาร์ก!