วาสนาอำไพ

“เราจะหลับกันไปทั้งอย่างนี้จนถึงเช้าเลยเหรอคะ”
“อืม พี่จะนอนกอดแม่วาดไปอย่างนี้ทั้งคืน หรือว่า...แม่วาดไม่สะดวกใจ?”
“คือมันก็... คือก็... วาดไม่ขัดข้องหรอกค่ะ แต่กลัวว่าป้าแช่มแกรู้เข้าแล้วจะเขม่นตาดุใส่วาด ทำให้วันนั้นทั้งวันทำอะไรก็เกร็งไปหมดน่ะสิคะ”
“ถ้าเช่นนั้นพี่จะกำชับแช่มให้ก็แล้วกันว่าอย่าทำกิริยาไม่น่ารักกับว่าที่ภรรยาของพี่ดีไหม วาดจะได้มีรอยยิ้มเอาไว้ต้อนรับพี่ยามกลับถึงบ้าน”
“พี่แพทดีกับวาดเหลือเกิน” หญิงสาวยื่นแขนออกไปกอดเอวเขาแล้วซุกซบหาอ้อมกอดอบอุ่นนั้นให้แน่นเข้าโดยไม่คำนึงถึงศักดิ์หรือความเหมาะสมใดใดทั้งสิ้น
“พี่อยากให้วาดสบายใจเหมือนอยู่บ้านของตัวเอง”
“พี่แพทเฟรนด์ลี่มากๆ เลย จะว่าไปวาดก็อดจะแปลกใจไม่ได้ พี่แพทเรียกวังภักดิเดชว่าบ้าน ใช้คำว่าภรรยาแทนชายา แล้วก็...ทุกอย่างใช้คำสามัญทั้งหมด พี่แพทใช่...ท่านชายภัทรจริงๆ ใช่ไหมคะ”
“อ้าว แล้วยังไงถึงมาสงสัยในตัวพี่ล่ะนี่”
“มันน่าแปลกจริงๆ นี่คะ”
“พี่คงปลอมตัวเป็นท่านชายภัทรกระมัง”
“อ๋อ วาดพอจะเข้าใจแล้วค่ะ พี่แพทเป็นหมอ ต้องทำงานกับคนไข้สามัญชนมากมาย”
ท่านชายหมอยิ้มเอ็นดูในความพยายามจะไขข้อข้องใจของว่าที่ชายา อดมันเขี้ยวไม่ได้ก็ยกมือขึ้นบีบจมูกหล่อนเบาๆ
“เก่งจริงแม่วาด สมแล้วที่จะมาเป็นเมียพี่”
“เมีย?” หล่อนทวนคำแล้วก็หน้าแดงเรื่อขึ้น
- - - - - - - - - -
“ไหนพี่แพทเคยบอกวาดว่า ถ้าวาดไม่อยากมีลูกก็จะไม่บังคับไงคะ”
“พี่ก็ไม่ได้บังคับ” เขาว่าพลางก็ค่อยทิ้งตัวลงมาบนเตียง ขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวมากขึ้นทุกขณะ
“แต่คืนนี้มันร้อน บางครั้งพี่ก็นอนแบบไม่ใส่เสื้ออย่างนี้เป็นปกติอยู่แล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร”
“จริงเหรอคะ” วาสนาคล้ายจะคล้อยตามเหตุผลของเขาอย่างง่ายดาย เมื่อเขาเข้าไปใกล้ นั่งพิงหัวเตียงและพาดแขนไปบนไหล่ หล่อนก็ไม่ได้ถอยหนีอีก
“ลองสมมติว่าตอนนี้เราอยู่ที่อเมริกา”
“ถ้าเป็นที่อเมริกาพี่แพทก็ต้องใส่เสื้อด้วย”
“ไม่ใช่เรื่องสภาพอากาศ แต่เป็นเรื่องของอิสระเสรีในทุกสิ่ง วาดเองก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องนั่งพับเพียบกราบเท้าสามีทุกคืนหรอกใช่ไหม พี่ก็ไม่คิดจะให้วาดทำ แต่ที่อยากทำจริงๆ น่ะ...มันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์”
“พี่แพท!” ฟังดูและไตร่ตรองตามไม่นานหล่อนก็เข้าใจ นี่มันไม่ต่างไปจากที่หล่อนระแวงอยู่ในครั้งแรกเลย
“พี่มีคอนดอมนะ แต่ถ้าวาดไม่เต็มใจ พี่ก็จะไม่ฝืน พี่เป็นผู้ชาย ย่อมปรารถนาเรื่องอย่างนั้นเป็นธรรมดา หากก็ไม่นิยมการ...ข่มขืน”