ศิวนาฏราช

ชาติ...ภพ...อดีต อนาคต มีจริงแท้แน่นอน!
“ทิวากรบัณฑิตพราหมณาจารย์”
ศังกรทวนประโยคนั้นอีกครั้งด้วยอาการคิ้วขมวดมุ่น
ชื่อที่เคยคุ้นจนแทบสามารถกล่าวได้ว่า ติดแน่นอยู่บนริมฝีปากอย่างน่าอัศจรรย์ หากไหนเลยจะเท่ากับความรู้สึกที่ว่า ทิวากรบัณฑิตพราหมณาจารย์คือตัวตนของตนอย่างแยกไม่ออก!

จันทรกรบัณฑิตพราหมณาจารย์ ชื่อนี้แสนคุ้นเคยยิ่ง เป็นนามที่รู้จักมักคุ้น หากรู้จักด้วยความรู้สึกโกรธแค้นชิงชังฝังลึกในจิตใจอย่างมิรู้ลืม...เป็นสิ่งที่อยู่ตรงข้ามกันดุจตะวันและจันทรา ประหนึ่งกลางวันและกลางคืน ที่มิอาจอยู่ร่วมกันในเวลาเดียวกันอย่างเด็ดขาด

จันทรกร กับ ทิวากร เป็นปรปักษ์กันดุจกลางคืนและกลางวัน ดุจสีดำที่มิอาจปนเปื้อนกับสีขาวโดยเด็ดขาด
คนสองคน เป็นสิ่งตรงข้ามที่เสมือน ‘คู่แค้น’ ที่คอยทำลายล้างกันอย่างมิรู้จบสิ้น

แม้หนึ่งมหาพราหมณาจารย์ทิวากรบัณฑิตเวียนภพชาติกลับมาเกิดใหม่เป็นศังกรผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณคดีในปัจจุบันชาติ หากสัญญาจากอดีตชาติที่ฝังลึกอยู่ในภวังควิญญาณ ทำให้เขาต้องกลับมาทำหน้าที่...หน้าที่ในการขับเคี่ยวคู่แค้นอย่างจันทรกรบัณฑิตซึ่งได้กลายเป็นอมนุษย์ที่หลุดจากการจองจำด้วยพลังอำนาจแห่งมหาศิวเจ้ามานานนับพันๆ ปีแล้วไล่ล่าเข่นฆ่าสูบวิญญาณคนบริสุทธิ์ ด้วยความคุมแค้นพยาบาทและหมายมาดให้ตนกลายเป็นอมตะ เพื่อก้าวไปสู่ความมีอำนาจเหนือใคร

ศังกรผู้มีอดีตชาติเป็นมหาพราหมณาจารย์ จะสามารถใช้พลังอันยิ่งใหญ่แห่งศิวนาฏราชทำการธำรงคุณธรรมไว้ได้หรือไม่?


“ไม่มีอะไรเหนือการหมุนเวียนแห่งสรรพสิ่ง พลังแห่งการเคลื่อนไหวเป็นการร่ายรำแห่งมหาเทพ อันเปรียบเสมือนทุกอย่างในอนันตจักรวาลกำลังเคลื่อนไหวแปรเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา ประหนึ่ง มหาศิวเจ้าทรงร่ายรำเมื่อมีชัยต่ออสูรตรีปุรำที่เรียกว่า ศิวนาฏราช นั่นแล”