ปริศนาล้อรัก

เมื่อก่อนไม่เห็นดื้อแบบนี้ อ่อนหวานเอาใจผมสารพัด พอความจำกลับมาดื้อเสียจริง” เขาเอ็ดพาเธอเข้าไปในบ้าน หญิงสาวหน้างอนง้ำที่ถูกต่อว่า
“แล้วเราแต่งงานกันตอนไหนคะ คุณไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย”
“กำลังจะแต่งอีกสองเดือนข้างหน้านี่แหละ แต่วันนี้จะพาเข้าหอก่อนแต่ง” เขาวางเธอลงบนเตียงแล้วทาบกายลงไปทับ ดวงตาคมโตเบิกกว้างด้วยความหวาดหวั่น
“เดี๋ยวนะคะ เดี๋ยว” มือบางดันอกกว้างเอาไว้ โฆษิตมองหน้านวลที่ซับสีแดงระเรื่อ ดวงตาคมมองเธอจนคนมองใจไม่ดี “เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่คุณอ้างกับพี่ปรนัยใช่มั้ย”
“ทำไม จะกลับไปหมั้นกับมันหรือไง” อารมณ์หวานๆ พลันมลายลงเมื่อเธอเอ่ยถึงว่าที่คู่หมั้น ใบหน้าคมเข้มไร้รอยยิ้มจนดูน่ากลัวไปเลย จากนั้นร่างสูงก็ลุกขึ้นแล้วเดินกระแทกส้นออกไปจากห้อง