ลมห่มรัก (Love)

เดือนสิบ โชติธนากุล ชายหนุ่มที่ชีวิตมีแต่คำว่าหน้าที่การงาน เขามักใช้เวลาว่างในวันหยุดที่มีอยู่น้อยนิดไปพักผ่อนที่บ้านของย่าดารา ที่นั่นทำให้ความทรงจำวัยเด็กของเขากลับคืนมาอย่างมากมาย พร้อมกับความรักที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้ง

********************************************

“มีนดีใจจังค่ะ ที่เห็นพี่ลมยิ้มแบบนี้” มีนากานต์เอ่ยขึ้นหลังจากปล่อยให้ความเงียบเกิดขึ้นได้มาสักพัก

“หืมม พี่ยิ้มแบบไหนเหรอ มีนถึงบอกว่าดีใจอะ” เดือนสิบเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ก็ยิ้มกว้างแบบนี้...”

ท่าทางที่มีนากานต์เลียนแบบการยิ้มของเขานั้นทำเอา เดือนสิบถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างอดไม่ได้ นี่เขายิ้มกว้างขนาดนั้นเชียวเหรอ ตั้งแต่มาที่นี่บ่อยๆ ก็ทำให้เขาอารมณ์ดีจนแสดงออกมาทางสีหน้าท่าทางชัดเจนจนคนรอบข้างสังเกตได้สินะ โดยเฉพาะสาวน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเนี่ย

“จริงๆ นะคะ พี่ลมยิ้มแบบนี้อย่างกับคนละคนที่เจอกันเลย” มีนากานต์ย้ำสิ่งที่หญิงสาวเห็นความแตกต่างในตัวของเดือนสิบให้กับเจ้าตัวฟังอีกครั้ง ว่าครั้งแรกที่เจอหน้ากันตอนโต วันนั้นกับวันนี้ เดือนสิบเปลี่ยนไปมาก และเธอก็ชอบแบบนี้มากกว่า ดูเป็นพี่ลมของเธอดี

“แล้วที่พี่ยิ้มแบบนี้ มีนชอบไหมล่ะ”

“ชอบค่ะ พี่ลมยิ้มแล้วดูสดใส หล่อกว่าเดิมอีกแน่ะ” ตอบไปแล้วมีนากานต์ก็อยากตีปากตัวเองนัก ไม่มีหยุดลังเลสักนิดเลยที่ตอบเดือนสิบออกไปแบบนั้น นี่ถ้าพ่อไตรรู้เข้าต้องโดนมะเหงกแน่ๆ เป็นสาวเป็นแส้เอ่ยปากบอกชอบผู้ชาย
ปื้นแดงจางๆ ที่ขึ้นระเรื่ออยู่บนใบหน้าของมีนากานต์พร้อมท่าทางเหมือนกับจะตีอกชกหัวตัวเองตอนนี้นั้น ทำให้ชายหนุ่มอดยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูไม่ได้ หญิงสาวคงรู้ตัวแล้วว่าหลุดปากบอกชอบเขาออกมา

“งั้นพี่จะยิ้มบ่อยๆ มีนอย่าเลิกชอบแล้วกันล่ะ”

“พี่ลม...”