ภริยาสวมรอย

:::ภริยาสวมรอย:::

ความเข้าใจผิดทำให้ ‘มีนันท์’ ต้องตกกระไดพลอยโจน สวมรอยเป็นคนรักของ ‘คีรินทร์’ เจ้าบ่าวผู้โชคร้าย ที่ต้องสูญเสียภรรยาป้ายแดง ไปในคืนแต่งงาน หญิงสาวเตือนตัวเองเสมอ ว่าเธออยู่ตรงนี้เพราะอะไร แต่เพราะใจคนเรามันไม่มีอะไรแน่นอน และทั้งที่ก็รู้ดีอยู่เต็มอก ว่าสักวันการจากลาต้องมาถึง แต่เธอกลับเผลอตัวเผลอใจ ก้าวถลำลึกลงไปในความสัมพันธ์นี้มากขึ้นทุกขณะ

และเธอไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจครั้งนั้น จะนำมาซึ่งความเจ็บช้ำอันมหาศาล เมื่อความรักที่เธอทุ่มไป กลับกลายเป็นหอกอันแหลมคม ย้อนมาทำลายเธอ สิ่งที่เธอได้รับหลังชายหนุ่มรู้ความจริง มันคือ “ความเกลียดชัง” ไม่ใช่ “ความรัก” อย่างที่เธอต้องการ

++++++++++++++++

แนะนำตัวละคร

คีรินทร์ พิพิธไพศาล "หิน"

"เขาเกลียดที่เจ้าหล่อนก้าวเข้ามา สวมรอยแทนที่ใครคนที่เขารัก

เขาเกลียดที่เจ้าหล่อน ล้อเล่นกับความรักของเขา

เขาเกลียดที่เจ้าหล่อนหลอกเขา เห็นเขาเป็นคนโง่"



มีนันท์ วงศ์ถาวรกุล "มีน"

"เธอผิดเหรอที่ใจอ่อนยอมช่วยเพื่อน

เธอผิดเหรอที่หวังดีอยากช่วยเขา"



+++++

ตัวอย่างบางส่วนนะคะ

“เธอเป็นใคร!” ร่างบางที่หลับสนิทสะดุ้งตื่น ด้วยมีเสียงอันดังก้องช่วยปลุก มีนันท์งัวเงียลุกขึ้นนั่ง เอามือขยี้ตาเบาๆ ก่อนเธอจะเอ่ยถามใครคนที่ตื่นนอนก่อน...

“ทำไมพี่หินตื่นเช้าจังคะ” เธอไม่ได้เอ่ยตอบคำถามที่คนตรงหน้าอยากรู้ ด้วยเพราะสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่ เธอไม่อาจจับใจความอะไรได้ เพราะช่วงนั้นเธอกำลังอยู่ในห้วงนิทรา

“ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!”

มือสาวที่กำลังขยี้ตาชะงักงัน เธอตวัดสายตาที่เบิกกว้าง ขึ้นมองคนตรงหน้าช้าๆ ...

มีนันท์ส่งมือยื่นออกไป หวังจะลองโบกไปมาที่เบื้องหน้าคนตัวโต เพื่อดูอาการของเขา ว่าเป็นอย่างที่เธอคิดหรือไม่ แต่ว่ายังไม่ทันได้ทดสอบ มือของเธอก็ถูกเขาปัดออกอย่างแรง

“พี่หิน...”

คำเรียกที่แลดูสนิทสนม และน้ำเสียงที่คุ้นหู ทำเอาคีรินทร์เริ่มรู้สึกกังวลอย่างประหลาด...

“เธอเป็นใคร! ทิชาอยู่ไหน!” คนตัวโตลุกออกจากที่นอน ก่อนจะเดินพล่านไปทั่วห้อง เพื่อตามหาใครคนที่เขาต้องการพบ

“พี่หินคะ ใจเย็นๆ ก่อน ฟังทิชาก่อน” มีนันท์พูดออกไปด้วยความร้อนใจ ยามดึงตัวลุกขึ้นจากที่นอน และก้าวเดินตามคนตัวโตไป ซึ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในตอนนี้ ทำเอาเธอเผลอเรียกแทนตัวเองตามความเคยชิน ที่ทำมาตลอดยามอยู่ที่นี่

ใบหน้าเข้มตวัดหันมามองคนพูดโดยทันที...

“เมื่อกี้เธอเรียกแทนตัวเองว่าอะไรนะ”

“.....” มีนันท์ชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง สายตาสาวดูเลิ่กลั่ก เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าทำอะไรพลาดไป

“ทำไมเธอเรียกแทนตัวเองว่าทิชา!” เสียงตวาดดังก้องอยู่ตรงหน้า มันดังมากจนมีนันท์สะดุ้ง

“คือว่า...” มีนันท์ไม่รู้จะอธิบายยังไง ยิ่งถูกคนตรงหน้าเค้นถามเอาคำตอบเช่นนี้ เธอยิ่งกลัวไม่กล้าพูด

“ฉันถามว่าทิชาอยู่ไหน!!!”

+++++++++++++++++++



อีกสักตอนจ้า



“พี่มันทุเรศที่สุด”

“ด่าเข้าไป ยิ่งเธอด่าฉันมากเท่าไหร่ เธอยิ่งเจ็บตัวมากเท่านั้น”

ว่าจบ...คีรินทร์ก็ออกแรงกระชากข้อเท้าสาวอย่างแรง ดึงร่างบางทั้งร่างถอยกลับเข้ามา...

“ว้าย!” คนตัวเล็กที่ไม่ทันได้ตั้งตัว รีบหาทางยืนหยัด พลางออกแรงทุบตีเพื่อเอาตัวรอด และเพราะเหตุนั้นเขาจึงผลักร่างบางหันหลัง และกดเจ้าหล่อนลงแนบไปกับหัวเรือ

“ปล่อยนะ!”

“ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหม” สองมือบางถูกจับไพล่หลัง คีรินทร์หันคว้าเชือกที่วางติดเรืออยู่แถวนั้นขึ้นมา ก่อนจะใช้มันมัดแขนสาวทั้งสองติดกันไว้อย่างลวกๆ

คีรินทร์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนทรยศ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเขายอมรับว่าคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ และเมื่อทุกอย่างผ่านพ้น เขาก็รีบผละจากเตียงนอนไป เพราะรู้สึกผิดต่อทิชาคนรักที่จากไป แต่ตอนนี้เขากลับจะกระทำผิดซ้ำสอง และเขาก็บังคับใจตัวเองให้หยุดกระทำสิ่งนี้ไม่ได้

“ปล่อยมีน!” คนตัวเล็กพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ แต่มันไม่มีวี่แววว่าเธอจะเป็นอิสระได้เลย

ซึ่งไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหน ที่ผ้าขนหนูซึ่งห่อคลุมร่างบางไว้อีกชั้นหลุดหล่น ร่างทั้งร่างจึงเหลือเพียงบิกินีตัวจิ๋ว ปิดบังส่วนซ่อนเร้นทั้งสองจุด ซึ่งเพียงแค่ลากมือผ่าน เศษผ้าทั้งสองก็ถูกดึงทึ้ง กระชากทิ้งออกไปอย่างง่ายดาย

“ไม่!” มีนันท์ร้องเสียงหลง เธอรู้ดีว่าสิ่งใดกำลังจะเกิด และเธอยังไม่พร้อม เธอไม่ต้องการมัน

++++++++++++++++++++++++++++++