โลกของผมสีเทา โลกของเราสีชมพู

เธอ...ในมุมมองของเขา
ผู้หญิงที่เผยรอยยิ้มแค่เพียงครั้งเดียว โลกก็ดูจะสว่างไสวขึ้นมาพริบตา เดินเข้ามาใกล้ทีไรเหมือนยกเอาลาเวนเดอร์กลิ่นฟุ้งมาทั้งสวน ...‘นาราลาเวนเดอร์’ คือฉายาของเธอ แรก ๆ เขารู้สึกฉุนอยู่หน่อย ๆ แต่นานเข้ากลับกลายเป็นกลิ่นที่ขาดไปไม่ได้

++++++++++++++
เขา...ในมุมมองของเธอ
นักเรียนใหม่คนนั้นมาพร้อมกับตำแหน่ง ‘ลูกชายนายกรัฐมนตรี’ เขาสร้างความประทับใจแรกพบกับเพื่อน ๆ ไม่ค่อยดีเท่าไร แต่เพราะอะไรไม่รู้ เธอถึงรู้สึกว่า ภายใต้หน้ากากแสนเย็นชาเย่อหยิ่งนั้นซ่อนความอ่อนแอเปราะบางเอาไว้

เป็นลูกชายนายกรัฐมนตรี มันคงไม่ง่ายเลยใช่ไหม...คำถามที่เธอนึกสงสัย

“อย่าเก็บอะไรไว้คนเดียวสิ แบกโลกไว้ทั้งใบ ไม่หนักหรือไง”
มุมปากของเขายกยิ้มหยัน...
“โลกของเรามันไม่ได้สวยงามพอที่จะแชร์กับใครหรอก”
“แชร์กับเราสิ เราอยากอยู่ในโลกของเธอด้วย”

เขาไม่รู้ตัวเลยว่า โลกสีเทาหม่นใบนี้ค่อย ๆ เปลี่ยนเฉดสีไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ...กว่าจะรู้ตัวอีกที โลกทั้งใบก็กลายเป็นสีชมพูไปแล้ว