DOLLFIE ตุ๊กตาต้องสาป

ภายในค่ำคืนดึกสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจของชายหนุ่มสองคน แต่เห็นจะดังจนน่ารำคาญคงจะเป็นร่างของผู้ชายตัวโตที่นอนอยู่บนเตียงเสียมากกว่า ร่างที่นั่งแน่นิ่งภายในอ้อมกอดของเจ้านายคนใหม่ เสมือนไม่มีชีวิต และไร้จิตวิญญาณ หากแต่นั่นมันก็แค่สิ่งที่ตุ๊กตาทั่วไปควรจะเป็นแต่ไม่ใช่สำหรับเขา...
ร่างเล็กๆ ค่อยๆ ขยับ เรียวนิ้วกระดิกไปมาเหมือนกับมนุษย์ไม่มีผิด ดวงตาสีครามทะเลที่มักจะเบิกค้างอยู่ตลอดเวลาไหวระริก พร้อมๆ กับกะพริบตาปริบๆ หลายๆ ครั้ง กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคยนัก ความมืดสลัวทำให้ไม่อาจรู้ว่าตัวเขาอยู่ที่ไหน
ครั้งสุดท้ายที่จำได้... เขาอยู่กับเด็กชายซึ่งเป็นลูกเศรษฐีคนหนึ่ง และนั่น... มันก็ผ่านมาร้อยปีแล้ว...
เงยหน้าขึ้นมองเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจผะแผ่ว ใบหน้าคมคายในยามที่หลับตาพริ้ม ครั้งแรกที่รู้สึกคือความรักที่ส่งผ่านมาให้ นี่สินะคือเจ้านายคนใหม่ของเรา...
ขยับกายออกจากอ้อมกอดแล้วกระโดดลงไปยังพื้นห้อง ร่างของตุ๊กตาที่หันหลังให้ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นอย่างช้าๆ กลับกลายเป็นชายร่างสูงขึ้นมาในบัดดล ร่างกายสูงใหญ่ ผิวสีขาวไข่ไก่ ดวงตาเรียวคมออกไปทางดุดันในยามที่ตวัดดวงตา จมูกโด่งเป็นสันกลีบปากอวบอิ่มรับกับใบหน้าคมหล่อเหลา เรือนผมสีบลอนด์เป็นเอกลักษณ์สะท้อนแสงจนเกิดประกายวาว ดวงตาสีครามทะเลมองมือของเขาที่ขยับไปมาอย่างอิสระ และขยับกายเพื่อไล่ความเมื่อยล้าที่อยู่ข้างในเสียงดังกรอบแกรบราวกับกระดูกที่ลั่นเมื่อมันยึดตัวจนแข็ง
กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องแล้วหันไปทางเตียงของคนที่นอนอยู่ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีกลิ่นของความชั่วร้ายคงไม่น่าเป็นอันตรายสำหรับเขา ก่อนจะหันกลับไปยังเจ้านายที่หลับตาพริ้ม ดวงตาคมเอาแต่จับจ้องอยู่อย่างนั้น กลีบปากอวบอิ่มค่อยๆ เผยอยิ้มออกมาที่มุมปาก มือเรียวและใหญ่สัมผัสไปที่พวงแก้มของคนที่แหงนหงายคอไปตามโซฟา สัมผัสความรัก และแววตาที่เป็นประกาย...
ความรัก คริส... จดจำมันได้อย่างชัดเจน...

-------