ทอฝันของชานนท์

"คุณป๋า!..คุณป๋าขา!.ได้ยินหนูไหม?"
ปล่อยกระเป๋าไว้ตรงนั้น ก้าวยาวตามคนที่กำลังจะเข้าไปด้านใน บริเวณผู้โดยสารขาออก
"กึก..โอ๊ยยยย!"
ก้าวขาไม่ออก โดนใครบางคนดึงรั้งแขนเรียวไว้
"ปล่อยนะ..คุณป๋าขา!! บอกให้ปล่อยไงเล่า!"
เงยหน้าขึ้น สบตากับคนตัวสูง หน้าดุ เอ๊ะ! รู้ว่าหล่อนะ แต่ฉันรีบ...
"จะไปไหน แล้วจะตะโกนเรียกพ่อเลี้ยงทำไม!..หึ!"
สวย..น่ารักชะมัด แต่ทำไมนิสัยแบบนี้เนี่ย ร้องเรียกผู้ชายในที่สาธารณะเนี่ยนะ ไม่รู้จักอาย...
"นี่คุณ ปล่อยฉันซะทีได้ไหม ฉันเจ็บ! ดูสิ ไม่ทันเลย!"
หันหน้ากลับมาวีนใส่คนที่บังอาจมาขวางเธอ น่าโมโห...อ๊ายยยย! อยากจะกรี๊ด
"นี่เธอ อายุเท่าไหร่เนี่ยถึง 15 รึยัง ร้องตามผู้ชายซะขนาดนี้ ไม่อายเลยรึไง?.."
ขอต่อว่าหน่อยเถอะ ลูกเต้าเหล่าใครเนี่ย หน้าตาก็ดี ไม่มีความคิดเอาซะเลย หรือว่าจะเป็นเด็กใจแตก เฮ้ย..แย่ๆ แล้วพ่อเลี้ยงก็ดูจะแกกว่าเด็กคนนี้มากซะด้วย ยังไงว่ะเนี่ย
"นี่เธอ จะตอบฉันได้รึยัง เรียกพ่อเลี้ยงทำไม แล้วรู้จักพ่อเลี้ยงหรอ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน"
ถามรัว นั่นสิ เธอเป็นใครกัน เด็กพ่อเลี้ยงหรอ ไม่มั้ง? เธอยังดูเด็กเกินกว่าที่พ่อเลี้ยงจะมีความสัมพันธ์ด้วย เด็กมากในสายตาของเขา
ปกติ พ่อเลี้ยงเพทายจะมีสาวๆมาข้องเกี่ยวบ้าง แต่ไม่เห็นจะมีใครที่ดูเป็นเด็กขนาดที่จะทำให้ติดคุกได้ซักคนนะ..
"เรื่องของฉัน! คุณไม่เกี่ยวซะหน่อย ปล่อย!"
หน้างอ สะบัดแขนแทบจะหลุดอยู่แล้ว ไม่ยอมปล่อยมือซักที อีตาบ้า
พรึบ!!!!
"โอ๊ยยย!!"
"นี่นาย! ปล่อยทำไมเนี่ย"
โอ๊ยย ดันปล่อยมาได้ ก้นกระแทกพื้นเจ็บชะมัดเลย บ่นอุบอิบ เงยหน้าขึ้นมอง
"ดึงฉันขึ้นเดี๋ยวนี้เลย"
ยื่นมือขึ้น อายก็อาย ตาบ้า ยังจะยืนเฉยอยู่อีก
"เฮ้ยยย..เอ๊าา ลุก..."
จำใจต้องเอื้อมมือไปดึงขึ้นมา ทั้งๆที่เป็นคนบอกเขาเอง ว่าให้ปล่อย แต่..มือนิ่มชะมัด
"นี่คุณ คุณป๋าไปไหน ไปกี่วัน แล้วกลับเมื่อไหร่???"
โมโหอยู่แหละ แต่ก็อยากรู้ คุณป๋าจะไปกี่วันกันนะ กะจะมาเซอร์ไพรส์ซักหน่อย หมดกัน
"ไปทำงาน อีกหลายวันกว่าจะกลับ พอใจรึยัง?"
ตอบห้วนๆ อารมณ์เสีย! เสียทำไมเนี่ยเรา? เด็กบ้า ถามไม่ยอมตอบ จะให้คิดเอาเองใช่ไหม
"เป็นเด็กเป็นเล็ก รีบกลับบ้านไปได้แล้ว!" บอกพร้อมเดินห่างออกจากเด็กใจแตก เจ็บแปลบแปลกๆ งงกับตัวเอง
ๅ