โลกนี้คือโรงเรียน

นานนับสิบปีมาแล้ว เมื่อตอนผมหัดเขียนหนังสือใหม่ๆ เขียนเรื่องสั้น นวนิยายไปหลายเรื่องแล้ว ได้รับการประคับประคองจากนักเขียนรุ่นพี่ รุ่นครู โดยเฉพาะอาจินต์ ปัญจพรรค์ แนะนำสั่งสอนอย่างจริงจัง มีอะไรก็สอน แนะ จนหมดสิ้นในขณะนั้น อาจินต์ ปัญจพรรค์ มีสำนักพิมพ์โอเลี้ยงห้าแก้ว พิมพ์หนังสือขนาดกระเป๋าขายโดยพิมพ์งานของตนเองและนักเขียนอื่นๆ

ผมจับตาดูหนังสือขนาดกระเป๋าเหล่านั้น แล้วมีความคิดฝันอยู่เงียบๆ เมื่อไรเรื่องของเราที่เขียนกระจัดกระจายอยู่จึงจะได้พิมพ์เป็นเล่ม วางอวดอยู่บนแผงหนังสือบ้าง, โดยเฉพาะหนังสือกระเป๋าจากสำนักพิมพ์โอเลี้ยงห้าแก้ว ที่มีการ์ดชื่อของอาจินต์ติดอยู่ที่ปก.

ผมบากบั่นเขียนหนังสือมา จนหนังสือขึ้นราคาเป็นโอเลี้ยงสิบแก้ว และได้มีสำนักพิมพ์อื่นมาขอเรื่องไปพิมพ์เล่มแล้วเล่มเล่า ดูเหมือนจะสามสิบเล่มแล้ว ผมก็ยังไม่ได้มีหนังสือที่พิมพ์โดยสำนักพิมพ์ของอาจินต์เลย มาทราบตอนหลังว่า อาจินต์อยากจะปล่อยให้นักเขียนรุ่นน้องที่ปลุกปั้นขึ้นมาได้โบยบินไปในโลกกว้าง เหมือนนกที่พอปีกกล้าขาแข็งก็ให้โผออกจากรังที่เกิด ไปเสาะหาเหยื่อกินเอง ไม่ต้องการให้ใครมากล่าวตำหนิว่าเลี้ยงไว้เพื่อเอาผลประโยชน์ เรื่องนี้ผมและบรรดานักเขียนรุ่นน้อง รุ่นศิษย์เข้าใจได้ดี

เมื่อพวกเราโบยบินกันไปในโลกหนังสืออันกว้างไกลพอควร ได้รู้รสชาติหวานขมกันพอสมควรแล้ว ก็บินกลับรัง เราได้ประสบการณ์ ได้ทัศนะมากพอสมควร

บัดนี้ ถึงเวลาที่ผมควรจะได้มอบเรื่องสั้นให้สำนักพิมพ์ของอาจินต์พิมพ์รวมเล่มเพื่อเป็นเกียรติ และสนองความฝันที่ตั้งใจไว้นานเป็นสิบปี โดยการขอร้องของผมให้อาจินต์จัดพิมพ์ เราไม่ได้คำนึงถึงเรื่องเงินทองเป็นเรื่องสำคัญ ผมคิดเสมอว่า

‘เงินคือสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิต แต่ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต’

‘โลกนี้คือโรงเรียน’ ที่อาจินต์ ปัญจพรรค์ ตั้งให้นี้ ผมขอบูชาครู ไหว้ครู ผู้จูงมือ จับมือให้ผมก้าวมาเดินอยู่ในบนถนนหนังสือนี้

สำหรับท่านผู้อ่าน ผมขอคารวะด้วยตัวหนังสือในเล่มนี้ และขอขอบคุณที่โอบอุ้มผมตลอดมา