จอมนางคู่บัลลังก์

คำโปรย...
แสงอุษาสาดส่องถึงตั้งพระบรรทม พระสนมกุ้ยเฟยทรงใช้พระหัตถ์เรียวขยี้พระเนตรกลมโต ทอดมองต้าหวางบนแท่นบรรทมเดียวกัน พระองค์ทรงประทับตะแคงหลับสนิท พระเกศาดำสนิทสยายยุ่งเหยิงอยู่บนพระเขนย ผ้าคลุมพระแท่นพาดอยู่บนพระองค์ และพระนาง

กุ้ยเฟยทรงดำริได้ถึงความรักของต้าหวางที่มีให้ ทรงป้อนพระโอสถเมื่อวันวานที่พระโอษฐ์ ทั้งที่มีเรื่องบาดหมายใจกันอยู่ แต่ดำริถึงเรื่องตอนกลางวัน และเรื่องเมื่อคืน ต้าหวางทรงกลั่นแกล้งพระนางเมื่อวาน อีกทั้งเมื่อคืนแทบไม่ได้บรรทมหลับ

อยากจะเอาเต้าหู้โขกหัวให้ตายไปเลยทีเดียวเชียว

ทำไมถึงบ้องตื้นอะไรเช่นนี้ แค่ต้าหวางทรงจับนิดจับหน่อยก็คล้อยตามไปครรลองเสียแล้ว

ไป๋กุ้ยเฟยทรงเขยิบพระวรกายหมายจะลุกขึ้นประทับนั่ง แต่ช้าก่อน ในพระทัยอยากอยู่เช่นนี้ก่อน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเช่นกัน ท่ามกลางเสียงขยับของคลุมของพระแท่น ต้าหวางทรงไร้ปฏิกิริยา ดูท่าจะทรงบรรทมหลับสนิทจริงๆ จึงเลื่อนคลุมพระแท่นให้คลุมพระองค์ ต้าหวางทรงดำรัสด้วยสุรเสียงอู้อี้ในลำพระศอ

“เจ้าเหนื่อยทั้งคืน ใยไม่นอนต่อ”

ปล. นิยายเรื่องนี้เกิดจากการจินตนาการของนักเขียน นิยายแนวก่อนราชวงศ์จีน ช่วงก่อนจักรพรรดิจิ๋นซีครองราชย์ ข้อความในตัวเรื่องอาจดูผิดแปลกไปบ้าง อาจจะไม่คุ้นเลยสำหรับผู้อ่าน อยากให้ลองเข้ามาอ่าน เผื่อจะชอบ

อีกทั้งเนื้อหาทั้งเรื่องมีคำราชาศัพท์เป็นส่วนใหญ่ คำแปลอยู่ท้ายข้อความ และคำแปลจีนโบราณอยู่ที่ภาคผนวกสบายใจได้จร้า

ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้

ขอฝากนิยายเรื่องนี้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
ช่วยมารีวิวเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน๊า