ชะตารักมิอาจปล่อยวาง

หลี่หยวนเจ๋อ หากสามารถเลือกเกิดได้ ข้าขออย่าได้พบเจอกับบุรุษเฉกเช่นท่านอีกเลย ขอให้วาสนาของเราสิ้นลงแต่เพียงเท่านี้ ขอให้ในภพหน้าของข้า ได้ไปเกิดยังสถานที่ที่สามารถมีเพียงแค่ผัวเดียวเมียเดียว อย่าได้มีชะตาที่อาภัพเช่นในชาติภพนี้อีกเลย" เฉินเป่าหลิงหลับตาลงช้าๆ และค่อยๆ ปล่อยให้ร่างทั้งร่างร่วงลงสู่หุบเหวลึกเบื้องหน้า อย่างสิ้นหวัง

"ไม่!!! หลิงหลิงฟังเปิ่นไท่จื่อก่อน" ร่างที่ตะเกียกตะกายไปยังเบื้องหน้าขององค์รัชทายาทหลี่หย่วนเจ๋อ เป็นไปอย่างทุลักทุเล ถึงแม้นว่าเขาจะใช้ความเร็วทั้งหมดที่มี แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ทันการเสียแล้ว ที่จะดึงร่างบางของสตรีที่เขารักสุดหัวใจเอาได้ทัน มือหนาคว้ามาได้แค่เพียงความว่างเปล่า น้ำตาของบุรุษค่อยๆ ไหลรินออกมา เมื่อรู้ว่าทุกอย่างมันได้สายเกินไป…



บนหน้าผาสูงแห่งนั้นได้มีเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่สายลมในเหมันต์ฤดูพัดชายอาภรณ์ลู่ไปตามลม ความหนาวของสถานที่แห่งนี้ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเหน็บหนาวได้ แต่หัวใจที่โดดเดี่ยวของเขากำลังด้านชาขึ้นเรื่อยๆ หลี่หย่วนเจ๋อจ้องมองไปยังหุบเขาเบื้องล่างอย่างเหม่อลอย ก่อนที่เขาจะกล่าวบางประโยคออก "หลิงหลิงต่อให้วิญญาณของเจ้าหนีไปอยู่ สุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะตามเจ้ากลับมาอยู่เคียงข้างกันอีกครั้งให้จงได้"