แหวนหมั้นลายหยากไย่

ชื่อเรื่องเหมือนจะดราม่า แต่เนื้อหาไม่ได้ดราม่าขนาดนั้นค่ะ

กรุณาลองโหลดตัวอย่างก่อนนะคะว่าโดนใจมั้ย



***

เจ็บมากกว่าอกหักคือต่างคนต่างรักแต่ต้องประวิงเวลาอยู่ร่วมกัน

รักของเธอคงเหมือนผลไม้ที่ต้อง ‘บ่ม’ นานกว่าจะสุก

*****



“พี่ไทรคะ แล้วงานตอนเย็นเรายังจะมีอยู่มั้ยคะ” เธอถามเสียงเบา

กานนมองหน้าเจ้าสาวของเขานิ่ง เขาจะตัดสินใจอย่างไรดี จะทิ้งน้องที่เพิ่งผ่านพ้นความตายมาได้แหม่บๆ ไปเข้าแต่งงานอย่างมีความสุข ก็ละลายแก่ใจพ่อกับแม่ที่ฝากฝังให้ดูแลน้องก่อนตาย จะจัดงานแต่งตามเดิม เขาก็ไม่สามารถที่จะยิ้มแย้มรับแขกได้

“บุ๋น...”

แค่กานนขึ้นต้นเสียงสั่น กอดเธอไว้หลวมๆ ชยุตาก็พอจะรู้คำตอบ เธอเงียบงันรอสิ่งที่กำลังจะออกจากปากเขา

“พี่ขอโทษสำหรับวันนี้ เอาไว้พี่จะจัดงานของเราขึ้นใหม่ชดเชยให้นะครับ พี่ทำใจไม่ได้ที่จะมีความสุขในขณะที่น้องตัวเองกำลังทุกข์ บุ๋นเข้าใจพี่ใช่มั้ย”

รู้อยู่เต็มอกว่าเขากำลังเห็นแก่ตัว แต่เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้ดีกว่านี้จริงๆ อ้อมกอดของกานนกระชับแน่นขึ้น

หัวใจชยุตาเองก็แบ่งเป็นสองฝั่ง ฝั่งแรกเธอก็เข้าใจ เห็นใจ และสงสารกานนและแก้วเจ้าจอม และอีกฝั่ง เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งที่รอวันสำคัญของชีวิต ความผิดหวัง เสียใจ เสียหน้าของครอบครัว เหตุผลใดๆ ก็ลบล้างลมปากของชาวบ้านได้ยาก

แต่ในเมื่อเขาเลือกแล้วเธอจะดึงดันไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่รู้น้ำตามันตกในหรืออย่างไรถึงได้ไม่ไหลออกมา นิ้วโป้งแอบเขี่ยแหวนหมั้นที่เขาเคยสวมให้ด้วยใจเธอวูบโหวง

“เดี๋ยวบุ๋นกลับบ้านก่อน แล้วบ่ายๆ จะมาเยี่ยมจอมอีกทีนะคะ”

กานนได้แต่มองตามหลังเจ้าสาวของตัวเอง ใช่ว่าเขาไม่เสียใจ และเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อแม่ของฝ่ายหญิงจะโกรธเขามากแค่ไหน ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ทรุดนั่งตรงเก้าอี้รับแขกมองน้ำเกลือที่หยดทีละหยดอย่างเครียดขึง รอเวลาที่น้องสาวจะฟื้นขึ้นมา

...

แก้วเจ้าจอมมองพี่ชายที่ยังอยู่ในชุดเจ้าบ่าวช่วงเช้าแล้วก็ต้องกัดปากตัวเอง เธอขอใช้สิทธิ์น้อง ขอหักหลังเพื่อน ขอเห็นแก่ตัวรั้งพี่ชายไว้

“พี่ไทรเลื่อนงานแต่งไปก่อน รอพิสูจน์ความจริงใจของบุ๋นได้มั้ยคะ”

เป็นคำขอจากน้องสาวที่ลำบากใจที่สุดของกานน ชายหนุ่มถึงกับปล่อยมือออกจากมือน้องแบบไม่รู้ตัว

“จอม ทำแบบนั้นพี่ก็เอาเปรียบบุ๋นเกินไป”

“พี่ไทร...จอมไม่ได้ให้พี่เลิกกับบุ๋นนะคะ จอมแค่ขอให้พี่ยืดเวลาแต่งงานออกไป แค่นี้เองนะคะที่จอมขอ”

กานนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก การแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องของคนสองคน ชยุตาแต่งเข้าบ้านเขา ถ้าน้องกับเมียมีปัญหาต่อกันแล้วต่อไปบ้านจะสงบสุขได้อย่างไร อีกอย่างเขาเห็นน้องถึงขนาดคิดสั้น ตอนนี้ก็หน้าซีดปากเซียว เขาก็ไม่อยากหักหาญกันตอนนี้ ทอดเวลาออกไปอีกหน่อยบางทีปัญหาอาจจะเล็กลงหรือไม่มีแล้วก็ได้ เพราะอย่างน้อยชยุตากับแก้วเจ้าจอมก็เพื่อนกัน

“เดี๋ยวพี่ขอปรึกษากับบุ๋นก่อน”

“ไม่ต้องปรึกษาก็ได้ค่ะ ถ้าพี่ไทรคิดเหมือนจอมว่าบุ๋นเป็นคนรักเผื่อเลือก และไม่มั่นใจในตัวบุ๋น บุ๋นตัดสินใจให้เลย บุ๋นไม่ยืดเวลาแต่เราเลิกกันเลยดีกว่าค่ะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาด้วยกันทั้งสองฝ่าย”