Set ซ่อนรัก ( ราคีแค้นแสนเสน่หา + เงารักเงาหัวใจ)

Set ซ่อนรัก รวม 2 เล่ม

ราคีแค้นแสนเสน่หา...

“ฉันให้เธอมาทำงาน ไม่ได้ให้มาหาผัวใหม่” วายุภักษ์กระชากแขนเพลงพฤกษาออกมาจากวงสนทนาโดยไม่สนใจอาการเหลอหลาของลูกค้าเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมต้องหาผัวใหม่ ในเมื่อฉันยังไม่มีผัวสักคน!” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างยียวนเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด ถึงเธอจะไม่รู้สาเหตุแต่ก็มีความสุขลึกๆ ที่ได้กวนประสาทเขา

“ยังไม่มีเหรอ! แล้วเมื่อคืนใครมันทำให้เธอคราง ห๊ะ!” วายุภักษ์ถึงกับหัวเสีย เมื่อแม่ตัวดีไม่สนใจไยดีเขาเลยสักนิด

“คู่นอน” เพลงพฤกษาลอยหน้าลอยตาตอบออกไปจนคนฟังโกรธเลือดขึ้นหน้า

“คู่นอนอย่างนั้นเหรอ! เธออยากตายหรือไงถึงมองฉันไร้ค่าแบบนั้น” คนอีโก้สูงยอมรับไม่ได้ที่ถูกพูดถึงแบบนั้น ยิ่งเห็นสายตายียวนของคนพูดด้วยแล้วก็ยิ่งโมโห

“คุณไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ไปทำงานต่อ” หญิงสาวหันหลังให้และกำลังจะเดินจากไปแต่กระชากไว้จนตัวลอยไปกระทบแผงอกกว้างอย่างแรง

“จะรีบไปยั่วไอ้หน้าโง่ตัวไหนอีกล่ะ” คำพูดแทงใจดำบาดลึกลงไปในจิตใจที่ปวดร้าวของหญิงสาว แต่ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นค่าความรักของเธอ เขาก็ไม่มีสิทธิ์ได้รับความอ่อนโยนจากเธอ ไหนๆ เขาก็เกลียดเธออยู่แล้ว เธอก็ควรจะเกลียดเขาด้วยเหมือนกัน

“ก็สักตัวที่กระเป๋าหนักพอจะเลี้ยงฉันได้ตลอดชีวิตนั่นแหละ”

“ทำไม! อยากมีผัวจนตัวสั่นเลยหรือไง” ความโกรธกรุ่นเดือนปะทุยิ่งกว่าลาวาจากภูเขาไฟ ผู้หญิงหน้าด้านนอนกับเขาอยู่ทุกคืนแต่กลับทำตัวเหลวแหลกหาเศษหาเลยมั่วไปหมด

“ใช่! ฉันต้องรีบหาไว้ก่อนตอนที่ยังมีโอกาส คุณใช้ร่างกายของฉันไม่เว้นแต่ละวัน ถ้ามันสึกหรอไปมากกว่านี้ฉันก็เสียราคาแย่สิ” ตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ

“อยากได้เงินนักใช่ไหม ได้! ฉันจะจ่ายให้เธออย่างงามเลย มานี่เลย! แม่ตัวดี” แขนแข็งแรงฉุดกระชากลากถูหญิงสาวให้ตามไป เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้เพียงแต่ว่าไม่อยากให้ใครแตะต้องเธอนอกจากเขา

เธอเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น!

_____________________________________

เงารักเงาหัวใจ...

เขายังไม่หายดี ดารัณไม่ได้ทำให้เขาลืมเธออย่างที่เขาหวัง ความเจ็บยังคงเกาะกินหัวใจของเขาราวกับโรคร้ายที่ไม่มียาใดรักษาหาย เขาหลอกตัวเองไม่ได้จริงๆ เขายังรักเธอ รักอย่างหมดหัวใจ...

“ไงน้องชาย รีบไปไหนเนี่ย?” วายุภักษ์ละสายตาจากหนูน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนประจวบเหมาะกับจังหวะการก้าวเดินของวายุพัฒน์พอดี คนที่กำลังจะหนีการทักทายของพี่ชายก็ชะงักเท้าอย่างหมดทางเลี่ยง

“ไปรับแฟนน่ะครับ” วายุพัฒน์จำเป็นต้องฉีกยิ้มให้กับพี่ชายเพราะไม่ต้องการให้วายุภักษ์กังวลว่าเขายังคงเจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“ฮั่นแน่ มีแฟนแล้วไม่เห็นเอามาแนะนำฉันเลย” บุคลิกที่ต่างออกไปของพี่ชายทำให้วายุพัฒน์คลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง วายุภักษ์ดูสดใสขึ้นตั้งแต่มีครอบครัว ชีวิตของพี่ชายเขาที่เคยจมอยู่กับความเครียด มันหายไปแต่สิ่งนั้นกลับมาอยู่ที่เขาแทน... เขาแบกรับมันไว้อย่างยากลำบาก

“เอาน่าพี่ รอเข้าที่เข้าทางกว่านี้แล้วจะพาไป” ชายหนุ่มพยายามตอบเลี่ยงเพราะไม่อยากจะกลับไปที่บ้านสักเท่าไหร่นัก เขารู้สึกดีกว่าที่แยกออกมาอยู่ตัวคนเดียว เขาชอบที่ไม่มีเพลงพฤกษามาระรานหัวใจให้เจ็บปวด เธอไม่ได้ทำอะไรเขาหรอก มีแค่เขาที่ลืมเธอไม่ลงและคงทำไม่ได้ง่ายๆ ด้วย

“เห็นทีจะเลี่ยงไม่ได้แล้วหว่ะน้องชาย วันที่ 3 เดือนหน้าวันเกิดฉัน นายจำได้หรือเปล่า วันเกิดพี่ชายนะเว่ย อย่าลืมไปยินดีด้วยล่ะ เอาแฟนนายมาด้วยนะ อยากเห็นหน้าคนที่ปราบเสืออย่างนายได้ ฮะฮะฮ่า” วายุภักษ์พูดพลางกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “จำอาพัฒน์ได้หรือเปล่าครับยาหยี เดี๋ยวนี้ติดผู้หญิงไม่ยอมไปหาหนูบ้างเลย จำได้ไหมเอ่ย?” คนเป็นพ่อหันไปพูดกับเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนพลางหันไปมองหน้าภรรยาที่ยืนนิ่งไปปริปากสักคำ

“ผมไปก่อนนะพี่ เดี๋ยวรัณจะรอนาน” วายุพัฒน์เห็นสถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไปจึงหาประเด็นชิ่งหนีทันที

“เออๆ นายไปเถอะ อย่าลืมไปนะเว่ย วันเกิดพี่ชายทั้งที” วายุภักษ์ย้ำอีกครั้ง

“ครับผม” วายุพัฒน์ตอบรับและปลีกตัวออกมาทันที

เขาเห็นสายตาของเธอ สายตาที่ว่างเปล่ายามที่มองมาที่เขา มันเจ็บลึกเข้าไปถึงทรวง แผลที่เคยเหวอะหวะที่ถูกรักษามาสักระยะเริ่มปริแตกอีกครั้ง เขาไม่น่ามาเจอหน้าเธอตอนนี้เลย ไม่น่าเลย...