บำเรอรักเฮียขุน

เพราะเมษาน้องสาวฝาแฝดหอบสินสอดหนีงานแต่ง ทำให้ 'มีนา' ตกที่นั่งลำบาก เธอต้องแต่งงานกับเจ้าบ่าวอัปลักษณ์ที่ไม่เคยเจอกันสักครั้ง ทว่าเมื่อมาถึงไร่ขุนเขาไม้งามเธอก็ได้รู้ว่าไม่มีงานแต่งงานของกับเขา สถานะที่เธอได้รับมีเพียงนางบำเรอของเขา

"สวัสดีครับคุณเมษา ไม่สิต้องคุณมีนา เพราะคุณเมษาหนีไปเนื่องจากรับไม่ได้ที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกับเฮียขุนที่สภาพร่างกายไม่ปกติ ทำให้มีนาพี่สาวฝาแฝดต้องมาอยู่ที่นี่แทน ซึ่งเฮียขุนก็ไม่ได้ขัดอะไร แต่ในเมื่อคนที่เฮียขุนต้องการจะแต่งด้วยไม่มา ให้พี่สาวฝาแฝดมาแทน จากการแต่งงานจึงเหลือแค่นางบำเรอ บำเรอจนกว่าจะมีทายาทตัวน้อยให้เฮียขุน เมื่อมีทายาทคุณก็จะได้รับอิสรภาพคืน นี่คือข้อเสนอที่เฮียขุนเมตตายื่นให้คุณครับ" เขาทักทายก่อนจะเอ่ยคำพูดมากมายออกมา
----
"เธอคงจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้แล้วมีนา"
"มะ...หมายความว่าไงคะ"
"อย่าทำเป็นใสซื่อมีนา ตอนนี้เธอเห็นหน้าฉันแล้ว จำไม่ได้เหรอที่ฉันเคยบอกเธอน่ะ"
"..." ฉันรีบหลบสายตาดุดัน ใช่ ฉันเห็นเขา เห็นจากเงาสะท้อนของกระจก เขากำลังจ้องมาที่ฉันที่ด้วยสายตาที่น่ากลัว
ในความรู้สึกฉัน เขา...น่ากลัวมาก
ผมเขายาวปกคลุมใบหน้าข้างหนึ่ง เสี้ยวหน้าอีกข้างหนึ่งน่ากลัว ใบหน้าข้างที่ไม่ถูกผมปกคลุมมีเป็นรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ทาบทั้งซีกหน้าตั้งแต่คิ้ว แก้ม จนถึงปลายคาง ส่วนใบหน้าอีกข้างถูกผมที่ยาวปิดเอาไว้ทำให้ฉันมองไม่เห็นว่าเป็นยังไง
"งั้นความหมายที่เฮียขุนพูดคืนนั้น หมายถึงให้มีนตายที่นี่ หรือมีชีวิตอยู่ที่นี่คะ"
"หึ" เสียงหัวเราะในลำคอและเสียงยวบยาบดังจากทางด้านหลังต่อมาคือเสียงฝีเท้า ฉันนั่งตัวแข็งทื่อไม่กล้าหันไปมอง ไม่กล้าขยับไปไหน กระทั่งเสียงทุ้มกระซิบที่ข้างใบหู "เธออยากได้แบบไหนล่ะ ฉันให้เธอเลือก"