เกียร์ของมึง เป็นของกู [Omegaverse] เล่ม2

Part : มังกร

“อ้วก!” เช้านี้ระหว่างที่ผมกำลังหลับอยู่ จู่ๆผมก็มีอาการเวียนหัวอย่างรุนแรง จึงทำให้รีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำ อาเจียนเอาของที่กินเข้าไปเพียงนิดออกมาจนหมดท้อง
“แฮ่ก...แฮ่ก” ผมนั่งหอบหายใจหนักอยู่ในห้องน้ำ ก่อนจะพยุงตัวขึ้นมาล้างหน้าล้างปาก แล้วจ้องมองตัวเองในกระจก
ตอนนี้มึงกับลูกจะเป็นยังไงบ้าง
จะแพ้ท้องหนักไหม
จะทรมานเหมือนโอเมก้าที่กำลังสร้างรังหรือเปล่า
“กูต้องหามึงกับลูกให้เจอ” ผมเอ่ยพร้อมสายตาดุหมายมั่น

หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินลงมายังชั้นล่างด้วยความอ่อนล้า ก่อนจะไปเรียนผมตั้งใจว่าจะไปตามหาไอ้สายฟ้าก่อน พอเรียนเสร็จก็ออกไปหามันอีกรอบ ผมทำแบบนี้ทุกวันตลอด2เดือนที่ผ่านมา แต่ก็ยังตามหามันไม่เจอ ไม่มีข่าว ไม่มีใครรู้
“ตื่นสายจังนะวันนี้” เสียงของพ่อเอ่ยทักเมื่อเห็นผมเดินลงมา ด้านล่างวันนี้มีเพื่อนแม่สมัยเรียนและลูกชายที่ผมพอรู้จักแต่ไม่สนิทนั่งอยู่ด้วยกัน กลิ่นก๋วยเตี๋ยวลอยมาแตะจมูกจนเรียกความสนใจของผม มัน...หอมมาก
“มังกรมาทานก๋วยเตี๋ยวด้วยกันก่อนสิลูก” คุณป้าเอ่ยชวน ซึ่งผมที่สนใจอยู่แล้วก็เดินมานั่งลงข้างๆแม่
“มังกรจำพี่เจได้ไหม ตอนนี้พี่เขากลับมารับตำแหน่งต่อจากคุณลุงแล้วนะ”
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหวพี่เจนิ่งๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมผมจึงสนใจกับก๋วยเตี๋ยวนัก ทั้งๆที่ผมไม่เคยชอบกินมันเลย แต่กลิ่นของมันทำให้อาการเวียนหัวของผมหายไปหมด
“ลองชิมดูสิ” เสียงอ่อนโยนเอ่ยบอก ซึ่งผมก็ยอมจับตะเกียบคีบเส้นเล็กหมูน้ำใสเข้าปากทั้งๆที่ไม่ปรุง

เพียงคำแรงที่กินเข้าไป อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลลงมาอาบแก้ม ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกใจจนไม่มีใครเอ่ยอะไร
“มังกร เป็นอะไรลูก” เสียงของแม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“นี่...อร่อยจนร้องไห้เลยหรอ” ผมเงยหน้ามองหน้าพี่เจ พลันคีบเส้นเข้าปากคำใหญ่ทั้งน้ำตา ความคิดถึง โหยหา อยากเจอหน้า กระแทกลงกลางใจจนผมทนกั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ยิ่งกินผมยิ่งคิดถึงไอ้สายฟ้า ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับมันเลย