คะนึง

ฝากผลงานเรื่องใหม่ด้วยนะคะ "คะนึง"

ผมชื่อปอนโย๊ะ อายุ 20 ปี กำลังศึกษาอยู่ระดับมหาวิทยาลัยปีสอง แต่ผมจะไม่เรียนต่อแล้วนะ ต้องบอกไว้ก่อนว่าที่จริงผมเรียนเก่งมากนะ เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่รักดี วันนี้ที่ผมตัดสิ้นใจไม่เรียนต่อ เพราะคิดว่าพ่อคงจะไม่มีปัญญาส่งผมเรียนต่อแน่ ๆ เพราะค่าเทอมก็แสนจะแพง ไหนจะค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีก ดูท่าแล้วพ่อคงจะส่งผมไม่ไหว ทำไงได้ พ่อผมเป็นแค่คนเก็บของเก่าขายและบ้านผมก็จน!

วันนี้ผมตัดสินใจเดินออกจากบ้าน เตร็ดเตร่มาตามถนน แถวในซอยบ้านนั่นแหละ กะว่าจะออกไปหางานทำ ผมเดินไปเรื่อยเพราะไม่มีค่ารถ จริง ๆ แล้ว ผมอยากได้งานทำแถวบ้านด้วยแหละ เพราะผมไม่มีต้นทุนกับอะไรทั้งนั้น เดินไปเรื่อย ๆ แบบไม่มีจุดหมายปลายทาง แล้วก็ไม่มีปณิธานอะไรในใจแบบคนอื่นเขา ก็ผมมันเรียนมาน้อยจะหวังอะไรได้มากเล่า...

แต่ยังไม่ทันจะพ้นซอยบ้าน ผมก็มาสะดุดตากับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่ถูกแปะไว้ที่เสาไฟฟ้า มันเล็กมากสะจน ผมต้องเข้าไปมองมันใกล้ ๆ

ตอนนั้นความไม่ตั้งใจและความไม่สนใจของผม ผมเกือบโยนอนาคตทิ้งไป พร้อม ๆ กับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ แผ่นนั้น... วันนี้นึกย้อนกลับไป ผมดีใจมากที่วันนั้น ตัดสินใจกลับมาคุ้ยถังขยะเพื่อหามัน กระดาษแผ่นเล็ก ๆ แผ่นนั้น มันเปลี่ยนชีวิตผมในวันนี้ไปมากจริง

ผมเริ่มรู้สึกว่าจิตใจตัวเองไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่ อ่อนไหวไปทุกอย่าง ขนาดเขาอยู่ตรงหน้าแบบนี้ ผมยังคิดถึงเขา ผมได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าผมยังเป็นผู้ชายแท้ ๆ อยู่หรือเปล่า

และไม่รู้อะไรดลใจให้ผมโน้มคอคุณชายเข้ามาประกบปากจูบเขา คุณชายดูจะตกใจมาก ก่อนจะดันผมออกจากตัว

"ปอนโย๊ะ นี่นายทำอะไร?"

"ผมคิดว่าผมมีบางอย่างเปลี่ยนไป"

"ฉันรู้!อย่าดื้อได้ไหม?" เสียงบังคับแกมอ้อน ทำให้ผมจำใจปีนจากเบาะด้านหลัง มานั่งทิ้งตัวที่เบาะหน้าฝั่งผู้โดยสารแบบเด็กเอาแต่ใจ และหันหน้าออกทางหน้าต่างรถทันที

มือหนาของคุณชาย เข้าช้อนประคองคอผมให้หันเข้าหา ก่อนจะจูบผมเบา ๆ หนึ่งจุ๊บ! ห่านี่มันจะเอายังไงกับกูวะ! ผมคิดในใจขมวดคิ้วฉับจ้องหน้า แต่เขากลับยกยิ้ม ยักคิ้วใส่ผมสะงั้น เดี๋ยวพ่อก็จับทำผัวซะหรอก! เหอะ! สับสนกับการกระทำของเขาชะมัด

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งที่คิดขึ้นเองเท่านั้น เนื้อหา สถานที่และตัวละคร ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถานที่และบุคคลใด อาจมีความรุนแรงเรื่องเพศและการใช้ภาษาที่ไม่เหมาะสม ควรใช้วิจารนญานในการอ่านด้วยนะคะ