ฤทธิ์แรงรัก

‘ผีเน่ากับโลงผุ มันก็เหมาะสมกันดี’
‘ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!’ ดอกเตอร์หนุ่มเข้าไปกระชากปฏิพัทธ์ออกมาจากเตียง แล้วกระหน่ำชกหน้าหล่อ ๆ ของมัน จนเต็มไปด้วยเลือด
“พอก่อนไอ้ธีร์!” กัญจน์พลรีบเข้าไปห้ามปรามเพื่อน ในขณะเดียวกันการปรากฏตัวของจริยาก็เริ่มขึ้น หญิงสาวบีบน้ำตาที่เห็นอดีตพี่เขยนอนกับเหมือนจันทร์ ดอกเตอร์หนุ่มพอเดาได้ กับความสัมพันธ์ของสองคนนี้ เขาจึงไม่ได้สนใจอะไร
“มึงออกไปจากบ้านของกูเดี๋ยวนี้! ก่อนที่กูจะให้ตำรวจมาลากคอมึง! ไอ้สวะ!!!” ดอกเตอร์ธีธัชชี้นิ้วออกไปด้านนอก ใบหน้าของเขาแดง เส้นเลือดปูดโปนตาลำคอ ตอนนี้อารมณ์ของชายหนุ่มร้อนดั่งไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่าง
หลังจากจัดการกับเศษสวะอย่างไอ้ปฏิพัทธ์เสร็จ ก็เหลือผีเน่าอีกหนึ่งตัวที่ชื่อว่า ‘เหมือนจันทร์’ หล่อนกำลังงัวเงียตื่นขึ้น เมื่อได้ยินเสียงดังของใครบางคนที่เข้ามารบกวน
เมื่อตรวจสอบร่างกายของตนเอง กลับพบว่าไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ห่อหุ้มแม้แต่ชิ้นเดียว อีกทั้งยังถูกจ้องมองด้วยสายตาไม่สบดีของสามีและเพื่อน ๆ ของเขาด้วย
“พวกมึงออกไปก่อน กูจะจัดการเอง!” ธีธัชบอกให้สามสิงห์ออกไป ชายหนุ่มเก็บความโกรธไม่แทบไม่ไหว มันพร้อมที่จะปะทุออกมาทุกเมื่อ
“จันทร์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” เสียงหวานถามด้วยอาการสั่นเครือ เมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยแรงโกรธ
“ผมควรถามคุณมากกว่า ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!!” พูดจบเขาก็ปาโทรศัพท์เครื่องละราคาหลายหลักลงพื้นอย่างไม่ไยดี เหมือนจันทร์จึงหยิบสมาร์ตโฟนที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาดู
“มะ...ไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะคะ” เมื่อเห็นรูปภาพที่ฉายอยู่หน้าจอ เหมือนจันทร์ก็ขาอ่อน ล้มลงกับพื้นทันที หญิงสาวพยายามเข้าไปกอดขาของสามีเอาไว้ แต่สุดท้ายก็โดนเขาสะบัดออกไร้ซึ่งเยื่อใย
“ผมไม่อยากได้ยินคำอธิบายของคนโกหก หลอกลวง เสียดายที่ผมทั้งรัก เทิดทูนคุณ สารเลวจริง ๆ!!!” ดอกเตอร์หนุ่มด่าหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาอยากรู้เหลือเกิน ว่าหัวใจของผู้หญิงสารเลวคนนี้ทำด้วยอะไร ถึงได้ดำและน่าเกลียด ขยะแขยงมากขนาดนี้
“ฮือ ๆ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ จันทร์กับ...”
“หยุด!!! เก็บเสื้อผ้าแล้วออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ผมไม่อยากเจอหน้าคุณ!!!” ธีธัชตวาดเสียงดัง พร้อมกับสะบัดเท้าให้หลุดจากมือของเหมือนจันทร์อีกครั้ง ร่างบางสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ใบหน้าหวานแปดเปื้อนไปด้วยคราบรอยน้ำตาที่หลั่งไหลมาเป็นทางยาว
“ไม่ค่ะ...จันทร์จะอยู่ที่นี่ จันทร์รักคุณนะคะ ฮือ ๆ...” หญิงสาวเข้าไปใกล้ ๆ กับสามี แต่เขากลับขยับห่าง ราวกับว่าหล่อนเป็นตัวประหลาดที่น่ารังเกียจเดียดฉันท์
“หยุดพูดคำว่ารัก ผม ไม่ อยาก ได้ ยิน” เขาย้ำคำชัด ๆ พร้อมกับสะบัดเท้า เดินออกไปโดยที่ไม่หันกลับมาดู
“ฮึก ๆ...ฮือ” เหมือนจันทร์ไม่สามารถหยุดสายน้ำตา ที่กำลังรินไหลอยู่ในขณะนี้ หล่อนเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเป็นมายังไงเธอไม่ทราบ ทำไมต้องเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นในวันนี้ด้วย...
“ไอ้ธีร์...กูบอกว่าให้คุยกันดี ๆ ไง” ธนนรีบปรามเพื่ออารมณ์ร้อนที่เดินออกมาจากในห้อง
“กูเย็นไม่ไหวจริง ๆ ขอตัวก่อนนะ” ธีธัชคลายกระดุมเม็ดกลางอกออกเพื่อเป็นการระบายความร้อนและความโกรธที่มีอยู่เต็มอกออก แล้วเดินออกไป