น้ำผึ้งอสูร

หล่อนได้พยายามแล้วที่จะให้หัวใจนำทาง แต่ดูเหมือนความรักที่หล่อนมีต่อเขาสุดหัวใจไม่เพียงพอที่จะยื้อเขาเอาไว้

...........

“กัณจะหย่าให้ ขอเป็น...พรุ่งนี้เช้า สักสิบโมงละกัน คงไม่ช้าเกินไป”
“กัณ”
ร่างโปร่งค่อยลุกขึ้นช้าๆ
“หรือช้าไปคะ งั้นทันทีที่สำนักงานเขตเปิดทำการละกัน สำหรับคืนนี้”
ตากลมฉายแววชอกช้ำกวาดสายตาไปรอบๆ
อุปาทานหรืออะไรก็ตามที หล่อนรู้สึกว่าพื้นห้องใต้ฝ่าเท้ากำลังโคลงไปมาราวกับเกิดแผ่นดินไหว
“กัณขอพักที่นี่อีกสักคืน พี่เจคคงไม่ว่า”
“พอแล้วกัณ! หยุดประชดพี่ซะที พี่เองก็เสียใจที่ดึงกัณเข้ามาวุ่นไปกับพี่ด้วย แต่กัณจะให้พี่ทำไงล่ะ ชุภาเขาไม่มีใคร”
กัณฐิตารู้สึกว่าเสียงพูดของจาคีลอยห่างไปเรื่อยๆ พร้อมที่หล่อนเจ็บจี๊ดในช่องท้อง
“ที่พี่พูดขึ้นมาก็เพราะอยากจะปรึกษา”
เสียงจาคีดังใกล้เข้ามาอีก ก่อนจะถอยห่างออกไปอีกครั้ง
กัณฐิตารู้สึกว่าเหงื่อกาฬกำลังแตกพลั่ก ขณะที่ความรู้สึกเจ็บปวดในช่องท้องราวกับว่ามีใครนำสว่านเจาะเข้าไปแล้วบิดอย่างไม่ปรานี ทวีความรุนแรงขึ้นเป็นระลอกๆ
“กัณ...กัณเป็นอะไร?”
“พี่เจค”
ในความรู้สึกเจ็บปวดรุนแรงจนเหงื่อกาฬพรั่งพรู ขณะที่พื้นห้องโคลงเคลงมากขึ้นเรื่อยๆ จนหล่อนแทบทรงกายไว้ไม่อยู่ กัณฐิตาก็พยายามยกมือควานหามือหนาแข็งแรงที่เคยสัมผัสให้ความอบอุ่น
แต่ก่อนความมืดดำจะปกคลุมลงมา หล่อนยังรู้สึกถึงกระแสธารอุ่นๆ ที่ไหลซึมลงมาตามท่อนขา
ลูก...
หล่อนกำลังจะเสียลูกไป ลูกของหล่อน โธ่! ลูกแม่!