ร้าวใจรัก

เขาบอกตลอดว่าไม่ชอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคนใกล้ตัว
เพราะสำหรับเขามันทำให้วางตัวลำบากแต่สำหรับเธอมันทำให้ยากตอนตัดใจ
***************************
เขาเงยหน้าขึ้นมาจากความหวาน จับหมอนที่เธอใช้เพื่อปกปิดเสียงครางน่าอายนั้นโยนทิ้งไปตรงพื้นข้างเตียงแทน
“ยังดื้ออยู่ไหม”
“…” เธอไม่ตอบแต่หันหน้าหนีไปอีกด้านแทนไม่ยอมมองสบตาคมกริบคู่นั้น
“ยังดื้ออยู่อีกใช่มั้ย ? ได้แล้วเดี๋ยวเรามาดูกันว่าเธอจะทนได้นานแค่ไหน”
เขาก้มลงไปหาจุดเร้นลับนั้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ออมมือเหมือนครั้งแรก ลิ้นร้อนที่ตวัดไปมาเรียกเสียงครางจากเธออย่างสุดทน เขาจับต้นขาขาวนวลของเธอล็อกไว้อย่างมั่นคงไม่ให้บิดตัวหนีสัมผัสจากเขาได้อีก เธอพยายามกลั้นเสียงครางเต็มที่แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว
“อื้ออ…หยุดซักที หนูยอมแพ้แล้ว”
“เราจะไม่พูดเรื่องเลิกกันอีกตกลงมั้ย เรื่องที่ผ่านมาพี่ขอโทษ” เขายอมหยุดการกระทำที่สร้างความทรมานให้เธอแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง ถามอย่างคาดคั้น เธอไม่ตอบแต่กลับร้องไห้ออกมาเงียบๆแทนอย่างเจ็บใจตัวเอง กี่ครั้งแล้วที่ต้องใจอ่อนให้เขาทุกที ที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดที่จะเลิกแต่พอโกรธกันทีไรแค่เขากลับมาเอาใจนิดหน่อยเธอก็ยอมทุกอย่าง กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกทุกที ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เขากำลังอาศัยความช่ำชองทำให้เธอตกหลุมพรางอีกครั้ง ร่างกายนี้มันพร้อมจะกลับไปหาเขาทั้งที่ใจเธอหวาดหวั่นเหลือเกิน ถ้ากลับไปแล้วเป็นเหมือนเดิมอีกจะทำอย่างไร เธอรับได้แน่หรอกับสิ่งที่เขาเป็น
“ร้องไห้ทำไม ไม่พอใจอะไรอีกบอกพี่สิ” เขาขยับขึ้นมาจนใบหน้าเสมอกับเธอ เช็ดน้ำตาที่เขายิ่งปลอบก็ยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิมอย่างห้ามไม่อยู่ เธอกลัวความอ่อนโยนจอมปลอมนี้ จะมาดีกับเธอทำไมถ้าสุดท้ายคนที่ทำร้ายเธอที่สุดก็คือเขา