แต่เพรงกาล

.......ปาริชาตแรกแย้ม เบ่งบาน
หอมบ่ลืมจำจาร ภพภูมิ
รวยรินชื่นตามกาล ปางก่อน
เศร้าโศกศัลย์อาดูร เมื่อทิ้งกลีบโรย !........
ปาริชาติดอกหนึ่งร่วงหล่นจากต้นลงสู่พื้นเขียวสด พรีมโน้มตัวลงไปเก็บดอกไม้ขึ้นมาสูดดม กลิ่นหอมเย็นยังคงหอมอวลอายมิสร่างซา แต่แปลกที่ครั้งนี้ หญิงสาวไม่สามารถที่จะระลึกถึงความหลังได้อีกเลย หล่อนเข้าใจแล้ว เข้าใจอย่างถ่องแท้ อาถรรพ์ของดอกไม้ได้พาหล่อนย้อนมาเจอชายคนรักในอดีต หล่อนรักเขาและเขาเองก็รักหล่อนเช่นเดียวกัน
หาก…เพรงกาล ! เป็นเสมือนกระแสเวลาครั้งเก่าก่อน ที่ฉายภาพให้หญิงสาวคนหนึ่งได้รับรู้เรื่องราวในภพหลัง อาศัยกลิ่นหอมหวนของดอกปาริชาตเป็นตัวเชื่อมโยงร้อยประสานเหตุการณ์ทั้งหมดเข้าด้วยกัน เจือด้วยรักของขุนสุรเดชเดชาที่มีให้แก่แม่บุษย์ ไม่ว่าจะชาติใด ภพใด ในหัวใจของหล่อนก็จะมีแต่เขาแต่เพียงผู้เดียว………….