สุภาพบุรุษปากร้าย

สุภาพบุรุษปากร้าย

เขา...ชอบทำหน้าดุ และชอบแกล้งเธออยู่เรื่อย
เธอ...ที่ใสซื่อและกลัวเขา จนไม่อยากเฉียดใกล้
แต่มีเพียงเธอเท่านั้น...ที่รับรู้ในอีกมุมของผู้ชายปากร้าย ว่าเขาคือผู้ชายอบอุ่นและใจดีทุ่สุด
-------------------------
“โอ๊ย!! ริช นี่ตบหน้าพี่ทำไม” ชายหนุ่มกุมแก้มด้านซ้ายซี๊ดปากด้วยความเจ็บแสบ
“คือ…ยะ…ยุง…กัดแก้มพี่กันค่ะ ขอโทษค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ขอโทษสำนึกผิดมองตาปริบๆ
มือไวอีกแล้วริชญา ชายหนุ่มสายหน้าขบขันในความบ้าบ๊องของเธอ
“มือหนักเหมือนเดิม…” เหล่ตาพูดประชด ริชญาอมยิ้มอดขำ
“ขอริชดูหน่อยได้มั้ย เป็นรอยรึเปล่า” หญิงสาวยกมือเรียวบางลูบแก้มของรุ่นพี่แผ่วเบา น้ำหนักมือคนละเรื่องกับตอนตบไปเมื้อกี้นี้เลย
“โห…เป็นรอยแดงเลย ริชขอโทษนะคะ” ริชญาตาละห้อย รู้สึกผิดจริงๆ มือก็ยังคงแตะๆจับๆข้างแก้มขาวๆนั้น
“แบบนี้ต้องโดนลงโทษ ดีมั้ย” ชายหนุ่มยกมือไปจับมือเล็กที่เกาะข้างแก้มเขามากุมไว้ หัวใจของเขาตอนนี้เต้นแรงมาก ถ้าทะลุออกมาเต้นข้างนอกได้ คงเต้นเป็นจังหวะสามช่าแน่ๆ
“ริช…ยุงกัดริชน่ะ” ริชญาเริ่มหวั่นใจ นี่เขาคิดจะตบเธอคืนอย่างนั้นเหรอ
“มันกัดริชตรงนี้…” สายตาของชายหนุ่มมองจุดหมายนั้นไม่วางตา เรียวปากบางชมพูระเรื่อขยับเล็กน้อยด้วยกำลังตั้งใจฟัง
จู่ๆเธอโดนฉกฉวยจูบแรกจากคนข้างๆอย่างรวดเร็ว เร็วเหมือนงูที่ฉกกัดเหยื่อแล้วกลืนกินในทันที
ไม่ไหวแล้ว…ใครบอกให้เธอน่ารักแบบนี้กับเขาก่อนทำไม ในใจของเขามันตีกันตลอดว่าน้องยังเด็กนะการันต์ นายห้ามทำบ้าๆนะ ห้ามเด็ดขาดนะ ห้ามในทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด แต่…ครั้งนี้ มันห้ามไม่ฟังจริงๆ
ริชญารู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนไฟช็อต เสียวสันหลังวาบ หัวใจเต้นถี่เหมือนจะเป็นลม ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจไม่คิดว่าจะโดนทำโทษแบบนี้…
หญิงสาวตัวแข็งทื่อกะพริบตาถี่ๆไล่ความมึนงง รู้สึกหูอื้อขึ้นมาทันที
“รักน้อง”
เมื่อถอนริมฝีปากออกจากปากนุ่มนั้นแล้ว เขาก็พูดขึ้นมาดื้อๆ ริชญานิ่งอ้าปากค้าง
“เพลงนั้น…ชื่อเพลง รักน้อง” พูดถึงเพลงแต่สายตาสื่อความหมายหวานซึ้งจนอีกคนไม่กล้าสบตา
“ริ…ริ…ริชไม่ได้ถามนี่คะ” ริชญาพูดติดอ่าง หลบสายตาคนที่เอาแต่จ้องหน้าเธอ แถมยังไม่ยอมปล่อยมือข้างนั้นที่จับไว้ตั้งแต่ต้น
“แต่พี่อยากบอก…” การันต์ยิ้มหวานละมุนเลื่อนมือที่เกาะกุมมือเล็กของหญิงสาวมาวางตรงอกข้างซ้ายของตัวเอง