โหย (หา) รัก

การได้พบ 'ต้นกล้า' นับเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของ'แก้วกัญญา
เขาเข้ามาสอนให้รู้จักความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับ ความรัก ความอบอุ่น และการปลอบโยน
หัวใจสีเทาจนเกือบมืดดำเริ่มเปลี่ยนไป กระทั่งวันหนึ่งที่ต้องตัดสินใจ แก้วกัญญาเลือกการเสียสละเขาไป ยอมอ้างว้างดังเดิมเพราะรักหมดใจ และด้วยหัวใจอ่อนแอเกินจะกล้าร้องขอ
'ความรัก' คือสิ่งที่แก้วกัญญาปฏิเสธว่าไม่ต้องการ แต่แล้วยามคนเคยรักกันทำร้าย หัวใจดวงน้อยกลับป่นปี้จนยับเยิน ของขวัญที่ดีที่สุดกลับกลายเป็นฝันร้ายในค่ำคืนมืดมิด...
กว่าต้นกล้าจะรู้ตัวว่าลงมือทำร้ายคนผิด หัวใจดวงน้อยของเขาก็ลอยคว้างไปไกลแสนไกล
คงไม่มีสิ่งใดจะทำให้เธอกลับมาหากันได้ นอกจากความรักจากใจของเขา ต่อให้ต้องใช้เวลานานแค่ไหนเขาก็ยินดีจะรอ ทั้งชีวิตเขาขอมอบมันให้กับคนโหยหา... ในเมื่อสิ่งที่เขาปรารถนาคือรักจากเธอ... เป็นเธอที่เขาโหยหาไม่ต่างกัน...

“แก้วขอโทษ... ฮึก... แก้วไม่ได้ตั้งใจ”
เสียงร้องบอกเคล้าเสียงสะอื้น ปากคนพูดสั่นระริกบอกต้นกล้า มือที่พนมไหว้สั่นเทา บ่งบอกได้ถึงความหวาดกลัวที่มีต่อเขาได้เป็นอย่างดี
ต้นกล้ากำหมัดแน่น กรามแกร่งขบกัน ความกรุ่นโกรธพุ่งทะยานสูง แต่เขาไม่ได้โกรธเธอ เป็นตัวเขาที่รู้สึกโกรธตัวเอง
“แก้วขอโทษ ฮือ... อย่าทำแก้วเลย แก้วกลัว...”
เสียงวอนขอขาดหายไป เนื้อตัวสั่นเทาจมหายไปในอ้อมกอดของต้นกล้า แก้วกัญญาชะงักนิ่ง สองมือที่พนมไหว้ซุกนิ่งอยู่ตรงอกอุ่น
เนื้อกายยังคงสั่นเทาอยู่อย่างนั้น กระทั่งที่สัมผัสแผ่วเบาลูบขึ้นลงตรงแผ่นหลังของเธอ
“ขอโทษ...”
น้ำตาร่วงรินยามได้ยินคำขอโทษจากเขา ดูเหมือนว่าต้นกล้าไม่ได้โกรธเธออย่างเช่นวันนั้นอีกแล้ว...
“พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษแก้ว” คำบอกมาพร้อมกับการเผชิญหน้ากันเมื่อต้นกล้าดันบ่าบอบบางออกจากอก
"..." แก้วกัญญามองนิ่ง กะพริบตาไล่น้ำตาเพื่อจะมองหน้าคนที่เธอรักให้ชัดเจน
คิดถึง... นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้จ้องมองเผชิญหน้ากันเช่นนี้ ช่วงเวลาที่ผ่านมา หากไม่เป็นต้นกล้าคอยมองกันก็เป็นเธอที่แอบมองเขา
"ขอบคุณนะ..." เสียงของต้นกล้าสั่นเครือ มือละจากแผ่นหลังลูบเส้นผมยาวไปมาปลอบประโลม "ขอบคุณที่แก้วกลับมาหาพี่"
จบคำแก้วกัญญายิ่งร้องไห้หนัก น้ำตาไหลไม่ขาดสายแต่กลับไร้เสียงสะอื้นเพราะเจ้าของมันขบกัดเอาไว้
ต้นกล้ามองนิ่ง ก่อนจะโน้มหน้าลงหา บดเบียดปากได้รูปลงบนปากอิ่มที่สั่นระริก ลิ้มชิมกลีบปากหวานที่เขาคิดถึง