ตรวนรักเทพบุตรทมิฬ-ไพนารี

ใกล้...แต่ต้องห้ามใจ ไม่มีสิทธิ์รักรู้ดีแค่ไหนเธอพร่ำบอกตัวเองเสมอ...
‘นันท์นลิน’ พยายามพาหัวใจหนีจากเงื้อมือของผู้ชายใจร้ายอย่าง ‘ราเมนทร์’
แต่ทว่ายิ่งหนีดูเหมือน ‘โซ่ตรวน’ แห่งความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาก็ยิ่งกระชากเธอกลับมาหาราเมนทร์อยู่ดี หญิงสาวจะทำอย่างไรดีในเมื่อผู้ชายที่ตัวเองแอบรักนั้นอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ แต่ไม่สามารถไขว่คว้าเอามาเป็นของตัวเองได้!

********
‘มีอะไรจะอธิบายไหม?’ เขาถามอย่างใจเย็น‘เธอไปทำอะไรนี่นั่น ฉันสั่งเธอไว้ว่าอย่างไร ลืมแล้ว? หรือว่า...มีอะไรที่มากกว่านี้ที่ฉันยังไม่รู้’
‘ราม...’ นันท์นลินเรียกราเมนทร์ด้วยความกลัว เธอเห็นประกายเพลิงในสายตาของเขาที่วูบไหวไปมาให้ต้องขวัญเสีย สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ‘เราไปหาพี่ต้องแค่นั้นเอง...’
‘ไปหาพี่ต้อง...ไปหาพี่ต้องแล้วทำไมไอ้หน้าสัตว์เลื้อยคลานนั่นมันถึงจะลากเธอไปฟัดแบบนั้น พูดความจริงมาดีกว่าว่าเธอขัดคำสั่งฉัน จะไปขายตัวเอาที่นาผืนน้อยที่แม่ให้มาไปเร่ขายใช่ไหม!’
‘ราม!’ นันท์นลินเรียกราเมนทร์ด้วยความตกใจปนโกรธที่เขาพูดจาดูถูกเธอแบบนั้น ‘ทำไมพูดจาแบบนั้น อย่าดูถูกเรานะ’
‘ก็พูดตามที่เห็น ไอ้เหี้ยนั่นยังบอกเลยว่าเธอไปขายตัว แล้วมันก็จะซื้อเธอไป เห็นตำตาแบบนั้นจะให้ฉันพูดแบบไหนได้อีกล่ะ จะบอกว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือไง ฮ้า!!!’ เขาระเบิดอารมณ์ใส่เธอมากขึ้น ตะคอกใส่หน้าจนเสียงดังไปคับรถ ‘ทำไม! มีปัญหาอะไรถึงจะต้องทำแบบนั้น ว่างมากหรือไงหรือว่าไม่มีอะไรทำถึงได้จะไปขายตัวเล่นให้พวกนั้นมันทิ่มมันแทงเอา’
เพียะ!