ผมบังเอิญเก็บลูกแมวใกล้ตายได้ระหว่างทางกลับบ้าน

ในวันที่รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบแตกสลาย 'ชายแดน' ถูกคนรักหักหลัง คิดจะจบความเจ็บที่แสนบาดลึก อยากให้คนที่ทำเขาเจ็บรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต เขาก้าวขึ้นไปยืนบริเวณขอบตึกสูง ในเสี้ยวพริบตาที่กำลังจะทิ้งตัวลงไปเบื้องล่าง มือใหญ่กระชากให้ถลากลับเข้ามาจากความตาย พร้อมเสียงตะคอกที่ข้างหู

"เฮ้...ถ้าไม่อยากได้ชีวิตนี้แล้วงั้นยกให้เราสิ"

"ได้สิเรายกให้"

ตัวอย่างเนื้อเรื่องด้านใน

ตึกสูงระฟ้าเรียงลำดับไล่สูงต่ำ แสงจากหลอนนีออนทำให้ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนยังคงสว่างไสว สายลมเอื่อยๆ ในยามค่ำคืนพัดไล้ไปบนผิวคล้ายมีมือโปร่งใสลูบอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกเย็นทำให้แขนเปลือยเปล่าขนลุกขึ้นเป็นตุ่มเล็กๆ ไปทั้งท่อนแขน ขวดเบียร์ว่างเปล่าในมือลื่นหลุดหล่นลงกระทบพื้น เกิดเสียงดังกริ๊งเบาๆ แล้วกลิ้งไปตามพื้นปูนเรียบลื่นชนกับขอบดาดฟ้าอีกฟากค่อยหยุดลง


เจ้าของขวดเบียร์รูปร่างเล็กหลับตา ก้าวขึ้นไปยืนบนขอบตึกสายตาเศร้าหลุบต่ำทอดลงไปยังเบื้องล่าง หัวใจเจ็บแปลบราวกับถูกมีดคมกริบกรีดลงไปอย่างอ้อยอิ่งมันเชื่องช้าแต่บาดลึก ยกมือจับหน้าอกขยุ้มจนเสื้อที่สวมยับย่น น้ำตาที่กลั้นไว้หลั่งไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวปล่อยโฮสุดเสียง


“มาวิน....ฮือ..ฮือ...ฮือ”


ไร้เสียงตอบกลับจากคนที่เรียกหา แหงนมองท้องฟ้าไร้ดาวมีเพียงดวงจันทร์กลมโตทอแสงย้อมตัวเขา ทำให้ผิวขาวผ่องส่องประกายระยับราวกับถูกทาด้วยสีทองสะอึกสะอืนนานหลายนาที


"ถ้าเราตายนายจะรู้สึกผิดไหมวิน"


เขาพึมพำกับตัวเองหัวไหล่สั่นไหวค่อยๆ สงบลงปิดเปลือกตาลงช้าๆ สูดหายใจลึกตัดสินใจแน่วแน่คิดให้วันเกิดและวันตายของตัวเองเป็นวันเดียวกัน สิ้นเสียงสะอื้นเขาเอ่ยถึงใครอีกคนที่ไม่ได้อยู่ฟัง


"วิน...เจอกันชาติหน้า" ตอนที่กำลังจะก้าวเท้าออกไปเสียงเรียกที่ดังขึ้นมาโดยไม่บอกล่วงหน้า


"เฮ้ย...ทำไร"


คนที่ยืนบนขอบดาดฟ้าสะดุ้งโหยงหวีดร้อง "ไม่..."


ร่างหมุนเอนตัวไปด้านหลังไร้ที่ยึดเหนี่ยวกำลังจะร่วงลงไปด้านล่างตามที่ตั้งใจไว้ แค่พริบตาเดียวแขนผอมบางถูกคว้าหมับ เรี่ยวแรงมหาศาลกระชากเขาจนเซถลากลับเข้ามาด้านในกระแทกกับแผงอกร้อง


"...โอ๊ย! ..." ยังไม่ทันจะตั้งสติได้เสียงนุ่มกระซิบขึ้นที่ข้างหู


"เฮ้...ถ้าไม่อยากได้ชีวิตนี้แล้วงั้นยกให้เราสิ"


"เอ๋!! "


คนที่เพิ่งถูกช่วยเหลือบตาขึ้นกระพริบตาปริบๆ คิดว่าตัวเองหูฝาดอาศัยแสงจากดวงจันทร์เพ่งมองใบหน้าคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ อีกฝ่ายสูงกว่าเขาเกือบๆ สองช่วงศีรษะ ใบหน้าคม ผมยาวถูกรวบไว้อย่างลวกๆ

ดวงตาสีนิลดำสนิทเรียวเล็กดุดัน จมูกคมเป็นสัน ริมฝีปากบาง หล่อเหลา เขาตายแล้วที่เจอคงเป็นยมทูตมารับดวงวิญญาญที่โง่เขลาเป็นแน่ เขาตัวแข็งทื่อพอจะถดกายถอยมือใหญ่ก็วกมาโอบเอวกระชากเข้าไปให้แนบชิดกันขึ้นไปอีกสายตาสบกันเข้าพอดี ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเอ่ยถามย้ำเสียงนุ่ม


"เราถามว่าถ้าชีวิตของนาย นายไม่ต้องการแล้วยกให้เราได้ไหม"

.....................

...ลู่เหวิน....

นักเขียนเขียนแนว BOY/love จีนโบราณ ชายหญิง