บัลลังก์รัก

เวลายาวนาน ฤดูกาลเปลี่ยน หลายปีที่ไม่ได้พบหน้ากัน ซ่งซือหยวนยังคงกอดคำสัญญาวัยเยาว์เอาไว้แน่น ท่ามกลางมรสุมรอบกาย อันตรายที่แวะเวียนเข้ามา คำสัญญาที่เฮ่อหยางเฉินให้ไว้ยังซุกซ่อนอยู่ในมุมใจ เป็นดังเชือกเส้นสุดท้ายที่ดึงเขาเอาไว้ในยามที่เกือบจะล้มลง

.

.

“เจ้าไม่ใส่ถุงเท้า ไม่หนาวหรือ”

ซ่งซือหยวน “พอทนไหวอยู่” นี่ไม่นับว่าเป็นอันใดเลยหากเทียบกับสภาพอากาศที่หนาวเย็นเกือบตลอดทั้งปีที่เขาเคยอยู่มาทั้งชีวิต

เฮ่อหยางเฉินไม่สนใจ ก้มตัวลงไปดึงขาทั้งสองข้างของเขาขึ้นมา “ปล่อยให้เท้าเย็นจะไม่สบาย พรุ่งนี้ข้ายังจะพาเจ้าไปที่หนึ่งอยู่ จึงจะให้เจ้าป่วยไม่ได้” ขณะที่พูดคนก็วางขาของเขาลงบนตักตนเอง จากนั้นก็ดึงชายเสื้อคลุมขึ้นมาห่ม ท่าทางก็คล่องแคล่วไม่ติดขัด ราวกับว่าเคยชินกับการกระทำเช่นนี้แล้ว

ซ่งซือหยวนแก้มแดงทำหน้าปั้นยาก แต่เมื่อลองดึงขากลับก็ถูกอีกฝ่ายจับเอาไว้แน่น ทั้งยังได้รับรอยยิ้มหวานใสซื่อที่ราวจะบอกว่า ขยับสิแล้วข้าจะทำยิ่งกว่านี้ กลับคืนมา

“จะไปที่ใดหรือ” ซ่งซือหยวนหยุดดิ้นก่อนจะถอนหายใจกล่าว จากนั้นก็เห็นใบหน้าอ่อนโยนของเฮ่อหยางเฉินสว่างขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ซ่งซือหยวนนั่งอยู่หน้าเฉลียง ขาสองข้างวางอยู่บนตักของประมุขแห่งชิงหลง ฟังคนเล่าถึงสถานที่อันงดงามแห่งหนึ่ง ทั้งฝ่าเท้าและหัวใจของเขาอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน