เหยาจื้อโหยว พันดาบหมื่นราตรี

หากผินนภากว้างนี้ ทั้งโลกันย์มีเพียงราตรีกาล เจ้าก็คือมธุรสจันทราเวหาหาว

ฟากฟ้านภากว้าง โลกันต์ดับสูญแล้วซึ่งแสงสว่าง ดวงหน้าอันละม้ายคล้ายพระชายาของเด็กชายกำพร้าผู้นี้เปรียบดั่งมธุรสจันทราเวหาหาว ราวกับดวงจันทร์สุกสว่างขึ้นกลางดวงหทัยรุ่ยอ๋องบุรุษอาชาไนยผู้องอาจอีกครา

รุ่ยอ๋องผู้สูญเสียชายา เด็กชายกำพร้าผู้ซึ่งมีดวงหน้าละม้ายคล้ายพระชายาผู้ซึ่งเคยเป็นดวงจันทร์สุกสว่างกลางทหัย รุ่ยอ๋องบุรุษอาชาไนยจึงตัดสินใจชุบเลี้ยงเขาให้เติบโตขึ้นในฐานะพระชายาของตน พันดาบหมื่นราตรี

ภูเขาหวงซานมหาบรรพตแห่งแผ่นดิน เทือกเขาที่ทอดตัวอยู่ทางตอนใต้ บัดนี้เหมันต์ฤดู (ฤดูหนาว) ย่างกลายเข้ามาแทนที่ความอุดมสมบูรณ์ก่อนหน้า ผืนดินที่แห้งแล้งถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน ลมหนาวพัดพาความเย็นเยือกโชยมาเป็นระลอก เกลาเหลียง (สุรา) ชั้นยอด กลิ่น รสชาติ สัมผัสของมันนั้น ชวนวูบวาบให้หลงใหล ช่างคลายหนาวได้ดียิ่งนัก แต่กับบางคนเขาใช้มันดื่ม เพื่อกลืนความขมขืนของชีวิตให้ลงไหลคอไป พร้อมกับความสิ้นหวัง


อ้ายเหริน (รุ่ยเฟย) ชายาที่ตนรักยิ่ง ต้องมาด่วนจากไป ห้าวันก่อนขณะรุ่ยอ๋องออกปราบโจรชั่วอยู่ที่เขตชายแดน ทหารในเมืองอันฮุยส่งม้าเร็วมากล่าวรายงานว่า รุ่ยเฟยชายาที่พระองค์ทรงรักยิ่งนั้น ได้สิ้นลมหายใจจากไปแล้ว

สายตาพร่าเบลอมองแผ่นฟ้าเบื้องบนอย่างเลื่อนลอยและหมดหวัง พลันขมวดคิ้วฉับ เมื่อปลายสายตานั้นเห็นเงาเลือนลางของใครบางคนมานั่งอยู่เคียงข้างกาย เหยาจื้อโหยว (รุ่ยอ๋อง) หลับตาแน่น ก่อนจะจงใจลืมตื่นขึ้นมาจ้องมองเงาคนผู้นั้นให้ชัดเจนอีกครั้ง รูปร่างหน้าตาที่เขาเห็นนั้น ชัดแล้วว่าเป็น...


"อ้ายเหริน นี่เจ้ายังไม่ตายใช่หรือไม่" เหยาจื้อโหยวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะผวาคว้ากอดคนร่างเล็กตรงหน้านั้นไว้แนบแน่น


"โอ้ย...ท่านลุงจะทำอะไร ปล่อยข้านะ! " เด็กน้อยดิ้นรนต่อต้านสุดกำลัง เสียงโวยวายที่ดังขึ้นนั้นทำให้ตงเปียนองครักษ์และทหารติดตามหันมองตาค้าง เมื่อหันมาเห็น "รุ่ย...รุ่ยเฟย"


"เฮ้ย! นะ...นั่น...พะ...พระชายา ทำไมเด็กคนนั้นถึงมีใบหน้าเหมือนรุ่ยเฟยได้? " ตงเปียนจากที่มองด้วยสายตา ประเมินได้ว่าเด็กน้อยคนนั้น จะไม่มีอันตรายต่อรุ่ยอ๋อง จึงรีบกางมือทาบอกเหล่าทหารและห้ามไม่ให้ใครเข้าไปยุ่ง พวกเขาทำแค่คอยจ้องมองอยู่ไม่ห่างจากรุ่ยอ๋องมากนัก เด็กคนนั้นช่างเหมือนรุ่ยเฟยพระชายาราวกับว่าเป็นคน ๆ เดียวกัน จะต่างก็เพียง เขายังเป็นเด็กน้อยนัก

"ตงเปียน! ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะถามอะไร" แค่องครักษ์คนสนิทเอ่ยเรียกชื่อ เหยาจื้อโหยวรู้ได้ทันที ว่าตงเปียนหมายใจจะถามอะไร รุ่ยอ๋องรีบหันหลังให้กลบเกลื่อนความรู้สึก เอ่ยอธิบายน้ำเสียงสงบนิ่ง "ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจับเด็กนั่นมาทำไม"


พลันหันกลับมาสบตาสหายคนสนิทด้วยแววตาเว้าวอน "แต่ตงเปียนเจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่ ข้าเห็นอ้ายเหรินรุ่ยเฟยในตัวของเด็กคนนั้น"


"รุ่ยอ๋อง... เด็กคนนั้นเป็นเพียงแค่เด็กอายุสิบเอ็ด ที่ยังไม่รู้ประสา ซ้ำยังต้องมาใช้ชีวิตโดดเดี่ยวตั้งแต่อายุยังน้อย เรื่องแบบนั้นพระองค์น่าจะทรงเข้าพระทัยดีกว่าใครไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ"


"ไม่! " เหยาจื้อโหยวสะบัดปรายสายตาสบมองตงเปียนองครักษ์แววตาระริกสั่นไหว พร้อมตระคอกขึ้นเสียงใส่ พระองค์เองก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่ตนกำลังกระทำอยู่เช่นกัน รู้เพียงว่าเด็กคนนั้นมีอ้ายเหรินชายาของตนอยู่ภายในตัว ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาท่าทาง รวมถึงภาพซ้อนของรุ่ยเฟยที่ปรากฎบนหน้าเด็กคนนั้นตอนอยู่ในป่า คำเรียก"ท่านพี่" เสียงนั้นยังดังก้องกังวาลชัดเจนอยู่ในใจ


"ข้าอยากจะดูแลและเลี้ยงเด็กคนนั้นให้เติบโตมาเป็นรุ่ยเฟย" รุ่ยอ๋องตรัสออกมาน้ำเสียงสุขุมเรียบเฉย แต่แฝงไว้ด้วยความลังเล ด้วยเกรงว่าคนที่ฟังจะไม่เห็นด้วย


"ท่านพี่! " เสียงเล็กใสของเด็กน้อยตัวเล็กวิ่งเข้ามาสวมกอดรุ่ยอ๋อง รุ่ยอ๋องไม่ยิ้มรับเปล่ารีบคว้าเอวเด็กน้อยยกขึ้นสูงเข้าหาตัว พร้อมจูบหอม แต่ทว่า "ตง...ตงเปียน เหตุใด... เจ้าถึงแต่งตัวแบบนี้ให้อ้ายเหริน"


"ก็เพราะอ้ายเหรินคนนี้ นางจะต้องเติบโตมาเป็นรุ่ยเฟย ของพระองค์ กระหม่อมคิดว่าเรามาเริ่มกันเสียแต่ตอนนี้ดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ"


ยาบำรุงสำหรับสตรีขึ้นชื่อทุกขนาน ถูกจัดขึ้นถวายไม่เว้นว่างอย่างต่อเนื่องมานานปี แต่ของที่นางดูจะโปรดมาก ก็คือ น้ำเต้าหู้ (นมถั่วเหลือง) ปรุงรสด้วยน้ำตาลทรายแดง ร่างกายนางนับวันยิ่งผุดผ่อง โดยเฉพาะเนิ่นอกอิ่มที่ปรากฎให้เห็นดั่งหญิงสาวทั่วไป คนในจวนต่างเรียกขานเด็กสาวคนนี้ว่ารุ่ยเฟย พระชายาที่มีอายุสิบเจ็ดขวบปี


หรงซิ่ง (รุ่ยเฟย) เด็กที่รุ่ยอ๋องนำกลับมาในวันนั้น บัดนี้ นางเติบโตขึ้นมาในร่างของหญิงสาวที่งามพร้อม ตอนนี้นางมีอายุราวสิบเจ็ดย่างสิบแปดเห็นจะได้ ทั่งยังถูกสอนให้ร่ำเรียนวิชาการต่อสู้และสิ่งที่สตรีควรมีควรรู้ทั้งหมด นางเพียบพร้อมทั้งการยุทธและการบ้านการเรือน