อสูรจำนนรัก

เขาโกรธ...
เขาหมั่นไส้...
เคยคิดขึ้นมาบางครั้ง ถ้าไม่เป็นเพราะหล่อน ชีวิตอิสระของเขาจะไม่ถูกบั่นทอน
หากพอรู้ว่ากำลังจะเสียหล่อนไปก็เหมือนมีใครมาปลิดหัวใจเขาออกจากขั้ว
เขาหมดความสงสัย ไร้ความคลางแคลง
แต่ความรู้สึกที่มาพร้อมกับการยอมรับความจริงจะทำให้เขายึดหล่อนไว้ได้แน่หรือ?

ขอฝากนิยายรักของ “ลิลเอง” อีกเรื่องด้วยนะคะ


<>


“พี่กุล...”
“หือ”
“ฮื้อ... ไม่เอานะ คุยกันก่อน”
เมื่อทั้งปากทั้งจมูกขยับขึ้นมาหาริมฝีปากของหล่อน โมไนยก็เบี่ยงศีรษะหนี ปรามเสียงเบาที่ฟังสั่น
“ไม่อยากคุย”
เขากลับว่าเสียอย่างนั้น
“รู้มั้ยว่าพี่ไม่ได้จูบเม้าตั้งเกือบสิบนาทีเข้าไปแล้ว”
“พูดอะไรไม่รู้”
วกุลพลผงกศีรษะกลับเพื่อมองหน้าสดใสดูเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลเต็มตา
“พี่พูดจริงๆ นะ”
“พูดจริงเรื่องอะไรอีกละคะ”
“ก็ที่ว่าไม่อยากมีหลานชายให้คุณพ่อเป็นคนแรกยังไงล่ะ”
เขาหัวเราะเมื่อถูกค้อน