เพื่อนของเพื่อน

p r a o. : ธิต เราขอถามตรงๆ ชอบเราเหรอ?
ผมอ่านข้อความจบก็นิ่งงันไม่กล้าหันไปมองเธอ ขณะที่เธอหันมาจ้องผมรอคอยคำตอบ และเมื่อผมไม่มีทีท่าว่าจะออกปากหรือแม้แต่จรดนิ้วลงพิมพ์กลับ เธอก็ส่งข้อความมาอีก
p r a o. : ดูออกนะ สารภาพมา เราไม่อยากอยู่กับธิตแล้วอึดอัด พูดมาตรงๆ สบายใจกว่า
เธอบอกอย่างนั้น ผมก็เลยไม่มีทางเลี่ยง บางทีถ้าบอกออกไป มันอาจจะสบายใจกว่าอย่างที่เธอว่าก็ได้ แต่ผมก็ยังไม่พร้อมรับต่อสิ่งที่จะตามมานี่นา ใครจะหาว่าผมปอดแหกไม่เข้าท่าก็เชิญเถอะนะ
oTiTo : อือ
oTiTo : รู้ได้ไง
พราวรุ้งอ่านข้อความของผมแล้วก็แย้มยิ้มออก เธอพยายามจะยื่นหน้ามาจ้องให้ผมมองตอบให้ได้ ก่อนจะวางโทรศัพท์คว้ามือผมไปจับไว้ แล้วอธิบายอย่างอารมณ์ดี
"เราจะเขียนมือ ให้ธิตอ่าน จะเขียนทีละตัว แล้วเอามารวมกันอ่านนะ"
ผมยังไม่ค่อยเข้าใจมันนัก จนกระทั่งเธอเริ่มวาดนิ้วชี้เขียนเป็นสระและพยัญชนะไทยที่ผมก็รู้จักดี เขียนเสร็จคำนึงเธอก็ถามผมว่ารู้หรือยังว่าคำว่าอะไร เมื่อผมพยักหน้าเธอก็บอกว่าให้เก็บเอาไว้ในใจเพราะเธอจะเขียนคำใหม่
ทั้งหมดทั้งมวล ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด มันคือคำว่า 'เรา ก็ ชอบ เธอ' ผมจ้องตาเธอนิ่งนาน ขณะที่เธอยิ้มหวานไม่หุบรอคอยว่าผมพร้อมจะทายเมื่อไรว่าสรุปเธอเขียนอะไร แต่ผมยังไม่กล้าพูด กลัวว่าทายผิดแล้วเธอจะหัวเราะเยาะ
"ตกลงเราเขียนว่าอะไรหืม?"
"เอ่อ ถ้าลืมไปแล้วว่าช่วงแรกๆ เขียนว่าอะไร..." ผมหาทางออกให้ตัวเองได้แล้ว แต่เธอไม่ปล่อยให้ผมเอาตัวรอด กลับยื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูด้วยคำที่เขียนใส่มือ อย่างชัดเจนทุกถ้อยคำ พร้อมด้วยข้อความที่ชวนให้ตัวผมแทบระเบิดด้วยความรุ่มร้อน
"เราก็ชอบธิตเหมือนกัน ฝนหยุดตกแล้วไปส่งเราที่หอหน่อยสิ"