เชลยบาป

เมื่อยามรักก็รักมาก...เมื่อถึงยามชังเขาก็ไม่มีแม้เศษเสี้ยวความเมตตา



ภูมินทร์ทำในสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงนั่นคือเขาผลักเธอจนกระเด็นด้วยความรังเกียจ รสิกาทั้งเจ็บทั้งจุกจึงนั่งนิ่งๆก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้น

"อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะคุณภูมินทร์ ตอนนี้เราสองคนไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว"

"เกี่ยวสิ! เพราะเธอเป็นฆาตกรที่ฆ่าลูกฉัน!"

"ฉันก็บอกไปแล้วว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฉันขอโทษ..."

"มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอรสิกา...เธอจะไม่ไถ่บาปสักหน่อยเลยเหรอ"

"ไถ่บาป...หมายความว่าไง"

"เธอต้องไปกับฉัน...ไปอยู่ที่เกาะรังนก ให้ฉันทรมานเธอจนกว่าจะพอใจ ฉันต้องการให้เธอรู้ว่าชีวิตที่ไม่มีใครเห็นค่ามันทรมานแค่ไหน!"

ภูมินทร์เอ่ยเสียงเข้มใบหน้าและดวงตาเหี้ยมเกรียมน่ากลัว แต่รสิกากลับยืนนิ่งราวกลับไม่เกรงกลัว

"ฉันไม่ไป ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องทำแบบนั้น"

"เสียใจด้วยนะรสิกา ที่ฉันมาวันนี้เพราะเธอต้องไปเพราะฉันไม่ได้มาเชิญ แต่ฉันมาเพื่อบังคับให้เธอไปรู้จักกับความทรมาน"

"ฉันไม่ไป! คุณโทษแต่ว่าเป็นความผิดของฉันเคยโทษตัวเองบ้างมั้ย! โทษตัวเองมั้ยที่หลอกลวงฉัน!"

ไหล่บอบบางทั้งสองข้างถูกภูมินทร์จับไว้แน่น เขาเขย่าเธอแรงๆจนหัวสั่นหัวคลอนพร้อมตะโกนใส่หน้าเธอ

"ต่อให้ฉันเลวแค่ไหนเธอก็ไม่มีสิทธิ์ฆ่าเขา! ชีวิตของผู้หญิงชั่วช้าอย่างเธอมันไร้ค่า!"

"ไม่จริง! ฉันอาจไร้ค่าสำหรับคุณ แต่เชื่อเถอะว่ายังมีคนที่เห็นค่าของฉัน"

"ผู้หญิงใจดำที่ฆ่าได้แม้กระทั่งลูกในใส้อย่างเธอไม่มีค่าเลยสักนิด ไปได้แล้ว!"

"ฉันไม่ไป!"

"เธอต้องไป! ถ้าไม่ตามฉันไปดีๆฉันก็จะลากเธอไป "

"เพื่ออะไรคุณภูมินทร์...เพื่ออะไรคะ..."

เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องปะทะกับเขา

"เพื่อที่ฉันจะทำให้เธอสำนึก ลูกต้องตายเพราะเธอเห็นชีวิตเขาไร้ค่า ฉันก็จะทำให้เธอรู้ว่าการมีชีวิตแบบไร้ค่ามันเจ็บปวดยังไง ถ้าเธอยอมไปดีๆอีกสามเดือนฉันจะปล่อยเธอแล้วไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยอีกตลอดไป แต่ถ้าเธอทนแบกรับความเจ็บปวดทรมานบนเกาะไม่ไหวจนตายก็จะถือว่าเธอชดใช้ให้กับชีวิตบริสุทธิ์ที่เสียไป"

รสิกาเม้มปากอย่างอดกลั้นแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างเด็ดเดี่ยว

"ได้...ฉันจะไป"