ดวงใจธาดา

"เอ่อ...คือ...คือว่า...เอ่อ...มุ้ยมีญาติมาเยี่ยมค่ะ" จากใบหน้าซีดเซียวพอหญิงสาวเอ่ยอุบอิบบอกประโยคท้าย ตอนนี้ใบหน้าที่ซีดขาวเลยแดงก่ำขึ้นมา ลามเลยไปถึงใบหูลำคอและลับหายไปในเสื้อเชิ้ตสีครีมพอดีตัวที่มณีกานต์สวมใส่ในวันนี้

ส่วนธาดานั้นนั่งค้างไปเลย เพราะไม่เข้าใจว่าอะไรคือญาติมาเยี่ยม ญาติที่ไหน? ชายหนุ่มที่มีใบปริญญาก็มากกว่าสองใบเริ่มมึน หันไปมองรอบกายในรถก็มีแค่เขากับเธอเท่านั้น ไม่พบใครเลย ให้ตายลงตรงนี้บอกเลยปริญญาทั้งสามใบมันไม่ช่วยเลย เพราะวันนี้เขาดูโง่ไปถนัดใจ ไม่เข้าใจภาษาวัยรุ่นไม่พอ ยังไม่เข้าใจภาษาเมียเด็กอีกด้วย ซึ่งพอมณีกานต์เห็นสามีดูสีหน้ามึนยิ่งกว่าหมาน้อยขี้สงสัย ก็คิดว่าพูดศัพท์เฉพาะออกไปดูทรงพรุ่งนี้บ่ายเฮียธามอาจจะยังไม่เข้าใจ เลยหลับหูหลับตาตะโกนออกไปว่า...

"ประจำเดือนมุ้ยมาค่ะ!"

...!!!!...

จากแต่แรกเป็นมณีกานต์ที่ใบหน้าแดงจัด ดังกับเลือดทั้งกายไหลเวียนพุ่งมารวมกันอยู่บนใบหน้า ใบหูและลำคอ แต่พอประโยคเด็ดขาดผ่านไปสู่หูของธาดา บัดนี้สองผัวเมียเลยมีสภาพใบหน้าที่แดงจัดไม่แตกต่าง เมื่อทำอะไรไม่ถูกเลยนั่งจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นนานเป็นนาที กว่าที่ธาดาจะตั้งสติได้ว่ามันเรื่องธรรมชาติของผู้หญิง และ...เป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชายที่มีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วแบบเขาที่จะต้อง...จะต้องรับรู้วันแดงเดือดของเมีย...แต่ว่า...

"เอ่อ...คือเฮียไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน แล้วเฮียต้องทำยังไงละครับ...เอ่อ...ไปหาหมอหรือต้องทำอย่างไรละครับ หนูมุ้ยบอกมาเถอะ"

แล้วก็นั่งมองหน้ากันตาอีกครู่หนึ่ง เพราะมณีกานต์เองนอกจากยายณีก็ไม่เคยปรึกษาเรื่องส่วนตั๊วส่วนตัวแบบนี้กับใครอีก ขนาดดมิสราเพื่อนสนิทเธอยังไม่เคยไปรบกวนอีกฝ่าย ยกเว้นตอนอยู่โรงพยาบาลที่เธออาศัยนางพยาบาลเท่านั้น อาจมีครั้งแรกที่รอบเดือนมาในห้องเรียน แต่ตอนนั้นเธอก็ได้อาจารย์ประจำชั้นที่เป็นผู้หญิงดูแลจนกลับบ้านไปหายายณี ดังนั้นวันนี้จะต้องพูดไหว้วานให้ผู้ชายตัวโตเท่าตึกแบกใบหน้าหล่อเหลาขาวตี๋ไปซื้อผ้าอนามัยให้...

...แต่เดี๋ยวนะ...ใครเขาเป็นประจำเดือนแล้วต้องไปหาหมอกัน?!...ตอนนี้มณีกานต์นึกอยากร้องไห้ไปพร้อมกับอยากหัวเราะไปด้วย ทำไม?....ทำไม?...และทำไม?...เธอต้องมาอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดคับอกคับใจเสียเหลือเกินแบบนี้ด้วย!...

"เอ่อ...ก่อนอื่นนะคะ...เฮียธามต้องทำความใจสักนิดว่า การมีรอบเดือนมันเรื่องปกติของผู้หญิงคือ...อย่างไรดีล่ะ...คือแบบว่า...ไม่ต้องไปหาหรอกค่ะหมอนั่นน่ะ...เพราะหากพวกเราเป็นรอบเดือนหนึ่งครั้งแล้วพุ่งไปหาหมอ มุ้ยคิดว่าบุคลากรทางการแพทย์อย่างไรก็ไม่พอจะรักษามนุษย์เพศหญิงแบบมุ้ยซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ของโลก"

คนปวดท้องเพราะน้องเดือนมาเยี่ยมเยียนอธิบายประหนึ่งอาจารย์สอนวิชาสุขศึกษาเลยทีเดียว พูดจบก็พักหายใจแล้วปาดเหงื่อ หากพอเหลือบสายตาไปมองใบหน้าของ 'เฮียแว่น' ยังคล้ายฟังแล้วง.งูวิ่งวนพันกันอยู่กลางหน้าผาก มณีกานต์ก็แอบกรีดน้ำตาเล็กน้อย ก่อนจะสูดลมหายใจเรียกพลังลบเลือนความอับอาย ไม่สิ...ลบเลือนมันคงช้าไป...ถีบเลยแล้วกันความอายจึงจะหลุดพ้น!

"คือแบบนี้นะคะ ขอแค่ตอนนี้ช่วยหยิบกระเป๋าเงินแล้วก็เปิดประตูรถค่ะ"

ธาดายังงงอยู่แต่ก็ดันทำตามอย่างดี พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ลงมายืนอยู่ด้านข้างรถเรียบร้อย มณีกานต์ขยับตัวอย่างยากเย็นเพราะปวดท้องมาก แต่ก็ยังชะโงกหน้าออกมากำกับต่อไป

"เฮียหันไปทางนั้นค่ะ...นั่นแหละ เฮียเห็นร้านสะดวกซื้อตรงนั้นไหม...ใช่ค่ะตรงนั้น"

ตัวโตแทบล้มทับตายไม่เห็นก็คงไม่สายตาสั้นแล้วแหละ คงเข้าขั้นจอประสาทตาหมดอายุแน่นอน ซึ่งธาดาก็มองตามแล้วหันมาพยักหน้าว่าเห็นชัดเจนมาก มณีกานต์เลยยิ้มซีดเซียวส่งให้

"ทีนี่เฮียก็เดินไปค่ะ...เดินเข้าไปแล้วก็...แล้วก็...ซื้อรุ่นหนาพิเศษแบบว่า...แบบว่าผ้าอนามัยน่ะค่ะเฮีย...เฮียรู้จักใช่ไหม?"

ในเมื่อบอกแล้วก็คงต้องบอกหมดเปลือก แถมด้วยการไว้วานให้ชายหนุ่มไปซื้อของสำคัญส่วนตั๊วส่วนตัวอีกด้วย เพราะกางเกงที่สวมวันนี้ก็ดันเป็นสีขาว สภาพคงดูไม่จืดแต่คงออกไปทางแดงเละเทะแล้วเป็นแน่

ส่วนธาดาผู้เกิดมายี่สิบห้าปี ถึงเคยผ่านตาแต่เฉียดใกล้เขายังไม่เคย พอวันนี้ลงมายืนบื้อใบ้ให้เมียใช้ไปซื้อผ้าอนามัย เลยยืนหายใจทิ้งโง่งมไปร่วมสองนาที กว่าจะตั้งสติเรียบเรียงคำสั่งเมียได้ว่าแม่เจ้าประคุณใช้ให้ตนเองแบกหน้าแสนหนาไป...เผชิญกับน้องพนักงานสาวหน้าแฉล้มในร้านสะดวกซื้อ...

...เวรแท้ไอ้ธาม แค่คิดสภาพก็อนาถมากมาย...แต่เพื่อเมียแหละ...อายอะไรกัน!

ธาดาก็ได้แค่อ้าปากแล้วหุบอยู่หลายครั้งแอบมองค้อนไปที่แหวนที่นิ้วชี้ของเมียรักเล็กน้อย เพื่อสูดเอาลมเข้าปอดไปเพิ่มเติมความหนาของใบหน้าที่ปกติก็ขนาดหนาพิเศษอยู่พอสมควร แต่งานใหญ่เพื่อเมียขนาดนี้ต้องเรียกมาเสริมอีก น้อยไปเดี๋ยวจะไม่สมเกียรติพ่อบ้านใจกล้าผู้ยกอำนาจทุกสิ่งให้มณีกานต์จัดการควบคุมตั้งแต่วันนั้น

ก็ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ ไม่เคยต้องมารู้เรื่องเฉพาะตัวของผู้หญิงเสียที่ไหน เขาต้องการก็แค่จ่ายตังแล้วจบ ส่วนพวกเธอ ๆ จะเอาไปใช้อะไรซื้ออะไรก็เรื่องของพวกเธอ แต่นี่...คนตรงหน้า 'สำคัญ' กว่าคนอื่น ๆ เอาวะ ก็แค่ซื้อผ้าอนามัยให้เมีย มันจะสักเท่าไหร่กันวะ!

...ก็แค่ทนอายไม่ถึงตายสักหน่อยนะโว้ยไอ้ธาม มึงจะมาตายน้ำตื้นแบบนี้ไม่ได้!...

และแล้วชายหนุ่มก็แบกหน้ามาเดินวนเวียนรอบชั้นที่ร้านจัดวางสินค้าส่วนตัวของผู้หญิงโดยเฉพาะ โดยมีสายตาของพนักงานสาวแท้และสาวเทียมถึงสามนางมองตามกันเป็นแถว ก็เล่นหล่อออร่าเจิดเสียอาการเก็บทรงแทบไม่อยู่ จ้องกันขนาดนั้นให้หน้าเขาเสริมมาหลายสิบชั้นก็ดูจะบางไปทันใด ยิ่งมีลูกค้าสาวกลุ่มใหม่ที่คงเป็นนักท่องเที่ยวแวะมาหาของกิน ก่อนขึ้นไปสถานที่ท่องเที่ยวบนภูเขา ธาดาที่ตอนนี้เป็นลูกค้าผู้ชายคนเดียวในร้าน กับการมายืนทึ่มทื่ออยู่หน้าชั้นขายผ้าอนามัยหลากหลายยี่ห้อหลากหลายรุ่น เลยยิ่งเป็นจุดเด่นอยู่แล้ว ปกติในอดีตชายหนุ่มคงจะภูมิใจนักหนาที่มีสาว ๆ มองตาม แต่วันนี้...

...เขาอยากดำดินหนีเหลือเกิน!...

แล้วปัญหาใหญ่ก็มาเยือนธาดาอีกครั้ง หลังจากขับไล่ความอายไปได้สำเร็จ ก็เขาไม่รู้ว่าคุณภรรเมียที่นั่งรออยู่ในรถ เธอใช้ยี่ห้อไหนกันน่ะสิ ในเมื่อมันเยอะจนเขาไม่รู้ว่าจะซื้อยังไง ในที่สุดชายหนุ่มก็ไม่อาจทนสายตาอยากรู้อยากเห็นของพนักงานสาวและลูกค้าอีกกลุ่มที่ดูจะมองกันไม่เลิกได้อีกต่อไป เขาจึงหยิบตะกร้ามากวาดเอามันทุกยี่ห้อนี่ละ!

"เฮียธาม!" มณีกานต์อยากจะบ้าตาย ก็เข้าใจนะว่าสามีตัวเองน่ะพ่อรวย แต่...ซื้อมาขนาดนี้จะเอาไปแจกภัยน้ำท่วมที่ภาคใต้หรือพ่อคุณ

"ครับ พี่ซื้อมาไม่พอใช้หรือครับหนูมุ้ย ถ้ายังไม่พอหรือไม่ถูกใจไม่ใช่ยี่ห้อที่หนูมุ้ยใช้ประจำ เดี๋ยวเฮียพาหนูไปแวะร้านข้างหน้าอีกก็ได้นะครับ เพราะเอ่อ...คือ...คือของในร้านนี้เฮียเหมามาหมดแล้วน่ะครับ"

...เหมามาหมดร้าน!...

คุณพระ เอาสมองส่วนไหนคิดเนี่ย! ทำไมผู้ชายที่ปกติก็ดูฉลาดเฉลียวดีแบบเฮียธาม ถึงได้มา...สมองน้อยเอากับเรื่องเล็กเท่าก้นมดแบบนี้!?

ตกลงมันคือกรรมที่เธอดันมีผัวที่ทั้งรวยและหล่อแน่นมาดแมน แต่ดันมาฉลาดน้อยกับเรื่องทั่วไปเช่นซื้อผ้าอนามัยใช่ไหม?

"ไม่ต้องแล้วค่ะ นี่ก็เอาไปแจกผู้หญิงทั้งจังหวัดได้แล้ว...ถามจริงค่ะเฮีย...เฮียไม่เคยซื้อให้แฟนหรือผู้หญิงเก่าของเฮียมาก่อนหรือไงเนี่ย"

มณีกานต์ไม่ได้ตั้งใจจะไปก้าวก่ายถามถึงอดีตของสามี แต่แค่บ่นไปทั่วตามประสามนุษย์เมนส์คนหนึ่งเท่านั้น ที่มักอะไรก็ไม่ใช่อะไรก็ไม่โดนเห็นแล้วขัดหูขัดตาลามไปถึงขัดใจโน่นเลยทีเดียว

"ไม่เคย...แล้วก็ไม่คิดจะทำให้ใครแบบที่ทำให้หนูหรอก แต่เมื่อกี้หนูมุ้ยบอกว่าเอารุ่นหนาพิเศษนี่ครับ เฮียไม่แน่ใจว่าหนาขนาดไหนก็เลย..."

พ่อบ้านใจกล้ายังมีแก่ใจแอบเถียงเสียงเบา ส่วน 'มนุษย์เมนส์' พ่วงตำแหน่งมนุษย์เมียถึงจะแอบใจเต้นกับคำสารภาพเรียบง่ายว่าไม่เคยทำให้ใครแบบที่ทำให้ตนเอง แต่ก็แค่นิดเดียว เพราะเป็นห่วงเงินในกระเป๋าของคุณสามีมากกว่าที่จับจ่ายไร้สติเช่นนี้ ยิ่งยุคที่โรคระบาดครองเมืองเงินทองไม่ใช่หาง่าย 'มนุษย์เมีย' จึงบ่นต่อไม่ย่อท้อลืมอาการปวดไปชั่วคราว

"ใช่ไงคะ...แต่เฮียธามดูปากหนูมุ้ยนะคะ แบบหนาพิเศษค่ะ ไม่ใช่กล่องใหญ่หนาพิเศษ!"

จากที่อับอายขัดเขินกับเรื่องภัยธรรมชาติ(ของผู้หญิง)ตอนนี้ก็เลยเลือนหายไปชั่วคราว ยิ่งคิดไปถึงภาพเมื่อครู่พ่อคุณหอบกล่องใหญ่มายัดใส่เบาะด้านหลัง มณีกานต์ก็...ทดท้อ เพราะคาดว่าในยามที่กลับไปถึงเรือนเคียงฮัก คนคงรู้กันทั้งคุ้มแล้วเป็นแน่ ก็ขนซื้อผ้าอนามัยเป็นลังขนาดนี้!

'ก็ใครมันจะไปรู้กันเล่า เกิดมาไม่เคยซื้อนี่นา อุตส่าห์แบกหน้าอันบอบบางทนอายสายตาพนักงานแทบตายตอนที่ต้องให้พนักงานลำเลียงลงกล่อง'

พ่อบ้านใจกล้าแอบบ่นในใจคนเดียว เพราะดูจากใบหน้าตึงกับมุมปากที่คว่ำตก ขืนพูดคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขาแน่ เพราะอาจถูกฟาดเอาด้วยสายตาขุ่นเขียว พอเห็นว่าเธอไม่บ่นต่อธาดาจึงค่อยออกรถมาจากตรงนั้นเสีย เมื่อสายตาพลันเหลือบไปเห็นแม่กลุ่มสาวแสบพวกนั้นชี้มือชี้ไม้มาทางรถเขา...ก็แค่ซื้อผ้าอนามัยให้เมียมันตลกตรงไหน?