กระดังงาแรกแย้ม

ชายชรามองตามแล้วถอนใจออกมาเบาๆอย่างนึกสงสารและห่วงใยเด็กสาวผู้นี้เอามากมาย ด้วยรู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ดูแลเธอไปอีกได้ไม่นานแล้ว เด็กสาวแสนดีที่ยังอ่อนต่อโลกอันวุ่นวายและเต็มไปด้วยอันตรายนี้ เธอจะเอาตัวรอดจากคมเขี้ยว งา ที่มีอยู่เต็มทางเดินชีวิตนี้ได้อย่างไร

.........................................

“ผมว่าเราอย่าพึ่งไปตัดสินใจหรือว่าอะไรใครเพียงเพราะได้ฟังเรื่องราวที่เขาเล่าต่อๆกันมาดีกว่านะครับ”
ภีมพลที่นั่งทานอาหารและฟังมารดากับน้องสาวคุยกันอยู่อย่างเงียบๆได้กล่าวออกไป
“พี่ภีมก็มองโลกในแง่ดีเกินไป ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นแล้วเด็กอายุแค่สิบเจ็ดที่ไหนจะยอมมาแต่งงานกับผู้ชายที่อายุเกือบแปดสิบอย่างนั้น อย่างภาเองแค่แก่กว่าสักสิบปีภาก็ไม่เอาแล้ว ไม่ต้องให้ห่างถึงหกสิบปีอย่างนี้หรอก”
“นั้นนะสิ” คุณหญิงภัคพรเห็นด้วยกับบุตรสาวก่อนจะค้อนขวับใส่บุตรชาย “เราเองก็เหมือนกันตาภีม มัวแต่มองโลกในแง่ดีอย่างนี้ ระวังจะไปคว้าเอาผู้หญิงมีตำหนิหรือเคยเหลวแหลกมาก่อนมาเป็นเมียนะ บอกเอาไว้ก่อนว่าถ้าได้ผู้หญิงอย่างนั้นมาแม่จะไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด”
คุณหญิงยื่นเงื่อนไขในการเลิกคู่ไว้ให้กับบุตรชาย ทำให้ชายหนุ่มต้องก้มหน้าทานอาหารเงียบๆต่อไปอีกอย่างไม่ต้องการพูดอะไรให้มากความ

......................................

เรืองฤดีเล่าเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าปีย์รชาอย่างชิงชังขึ้นอีกเป็นทวีคูณเพราะในความคิดของเธอแล้ว นอกจากปีย์รชาจะแย่งสมบัติของคุณตาไปจนหมดแล้วก็ยังจะมาแย่งผู้ชายที่เธอรักไปอีกด้วย แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เธอนับว่านังเด็กสลัมคนนี้เป็นศัตรูได้ยังไง
แล้วสายตาของทุกคนก็หันไปจ้องมองปีย์รชาเป็นตาเดียว
“ดิฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณกล่าวหานะคะ ถึงดิฉันจะเกิดมาจน แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองแบบนั้น”
ปีย์รชาพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง
“โฮะ พูดได้เก๋ดีนี่ ไม่เคยเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเอง แต่ใช้ลีลาร่านสวาทของเด็กใจแตกท่าไหนล่ะ คุณตาของฉันถึงได้หัวใจวายตายหลังจากที่จดทะเบียนสมรสกับแกได้ไม่กี่วัน”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณเรืองฤดี กรุณาถอนคำพูดของคุณเดี๋ยวนี้”